Oestèrn Crepusculari
Chaspaires de revòlver, esperonaires de cavals, caçaires de prima e carn de forcas, adissiatz !
Pas de jòc sus Antoine de Tounens o suls gauchos per ieu, malastrosament benlèu, mas m’ofrisson una polida transicion per parlar del bison dins ma cabana al Canadà : Red Dead Redemption 2 (RDR2).
Pojam un pauc cap al Nòrd. 1899 : dins l’Oèst american, lo sègle novèl es a mand de tot tresvirar. L’atge d’aur dels cow-boys, de la piratariá sus pelenc, s’acaba : la plaça deu se far per l’industrializacion quand lo capitalisme se fa mai galaupant que los garçons vaquièrs.
Dins aquel ambient de oestèrn crepusculari, segon la formula consacrada pel cinèma per designar lo periòde darrièr d’aquel genre interessat pel refús del maniqueisme, la violéncia e la negror, comprenèm plan que lo temps de las bandas armadas tòca a sa fin. Es pertant l’ordinari d’Arthur Morgan dempuèi jove. Reculhit coma d’autres per Dutch, menaire carismatic, lo seguís òrbament. Lo plan de Dutch per son monde es mai una promessa : aquela del « darrièr còp », la darrièra banca, la darrièra diligéncia, que permetrà d’amassar pro de sòus per se poder retirar de la violéncia del monde. Evidentament, res se passarà pas coma previst.
Es bufèc d’ensajar de resumir un jòc que dura mai que totes los oestèrns que vegèretz de vòstra vida. Sens comptar çò qu’es a costat de l’istòria : una mapa gigantassa, poblada, viventa, variada, de paisatges que daissan sens buf… E una libertat totala sus tot aquò. Per aquò, Red Dead Redemption 2 es una folia totala, que sentís la dardena investida dedins. Animacions e cinematicas son estudiadas al millimètre, efièchs visuals e meteorologics son sens precedent, l’ambient sonòr es pregond, la musica, rara, tomba totjorn al bon moment, lo casting vocal es impecable… Cap d’òbra tecnic.
Pasmens la libertat que perpausa se tròba confiscada tanlèu que seguissèm la dralha scenaristica. L’escritura de RDR2 supòrta pas que se prenga de camins bartassièrs. L’istòria d’Arthur Morgan es interessanta, en particular sus sa partida « Redempcion » del títol. Mas Arthur, per tan simpatic que siá, es un nèci que se sap nèci. Sap legir, amb dificultat, e a encara de mal de pensar d’esperel. Quand, jogaire, vesèm qu’aquò comença de pudir per la banda, Arthur n’es encara a trantalhar. E evidentament, es el que decidís, pas lo jogaire. D’aquí un pecic de frustracion.
A costat d’aquò, desbarrassat de çò que l’ensarra e l’embarra, Red Dead ven quasi un autre jòc. Lo oestèrn ven lo quadre de peregrinacions sens tòca, de barrutlatges esbalausits, un viatge sens fin dins un país sens termièras ont cada canton es una fotografia, cada tuquet un convit a anar mai luènh dins la descobèrta. RDR2 es benlèu lo melhor simulator de caça, pesca, natura (e traïson) qu’existisca a l’ora d’ara. Cargar l’escopeta a punta d’alba, siblar lo caval e partir desentutar la lèbre, pistar lo rainal avant de plantar son tibanèl per la nuèch, far la cosina al fuòc, lançar sa linha dins un lac de montanha, pescar qualques trochas, crosar de monde sul sendarèl que davala, los saludar del capèl, e enfin s’alucar una cigarreta davant lo calabrun embeu lo jòc d’una dimension rarament tocada. Dins aquel espaci, dins los detalhs aportats a la reconstitucion d’un monde qu’existiguèt pas jamai, Red Dead Redemption confinha a la perfeccion.
Sus aquò vos daissi, que d’aquel temps que soi a vos parlar, la pista de Tatanka, lo bison legendari, refregís, e ieu me’n voliái far un capelon. Qué ? Mas non, es pas un espècia menaçada, lo bison ! E puèi es pas qu’un jòc… enfin cresi…
