A quin moment un Ominid d’aurelha mai segura que sos congenères tustèt dos calhaus en se disent “macarèl, aquò tinda plan, anam poder montar un grop” ? Qual·a, puslèu que de far prangièra o de profeitar d’una vida tròp corta, trauquèt l’òssa del rèn del dinnar per estuflar dedins e trobèt aquò polit ? Cossí se sonava aquel (dangierós) personatge que lo primièr vegèt una cabra guimbar gaujosament pels pastencs e comencèt de s’imaginar l’escanar, la despolhar, vissar de tudèls dins tot çò que semblava, de prèp o de luènh, a un trauc, e i bufar coma s’aquò foguèsse çò pus natural del monde ? A aquelas questions portarem pas – e es benlèu pecat – responsa dins aqueste Diari. Çaquelà, aprèp mai d’un numèro a barjacar de la musica un còp qu’es faita, tornarem montar a la font del son per parlar de cossí se fa, justament, aquela musica.