Permenadas, barrutladas e barruteladas pels cantons d’Occitània…
Un Aubrac d’America, un causse d’en delà de l’ocean, una tèrra aluenhada ont se parlariá encara occitan, saique, una mena de Gàrdia Piemontese en Argentina ? Fasèm lo viatge dins la tèsta, en esperant un jorn benlèu i metre los pès.
Ne legir maiCossí dire la montanha ? Cossí faire sentir e veire aquelas linhas d’auturas, aquelas colors de ròca e de glaça, aquelas ascladuras que trabalhan e, d’estiu en ivèrn, acaban per manjar la susfàcia dels continents ?
Ne legir maiL’esquina dels Pirenèus desplega son sèrre blanc al sud, s’enauça al cèl amb la punta peirosa del Puèg del Miegjorn de Bigòrra, e teis un ligam, una rota de las cimas que fila, a l’èst, cap a las nautors d’Arièja. Es la rota que mena a Foish, al còr del terraire de Gaston Febus, lo senhor montanhòl, independent, fina lama, cap politic e òme de letras, autor de cançons trobadorencas e del Libre de caça.
Ne legir maiMarselha es pausada, coma una scèna antica, au còr d’un amfiteatre de pèiras blancas. D’un costat lo massís cauquier de Marselha-Veire e la naissença dei calancas, de l’autre, a l’oèst, la cadena de la Nerta, una autra garriga rocassiera un pauc mens coneguda.
Ne legir maiQuand l’un dei grands flumes d’Eu-ròpa rescòntra la mar, aigas doças e aiga salada s’entremesclan dins una miriada d’estanhòus e d’estanhs per formar lo dèlta de Camarga.
Ne legir maiBarrutlar, sovent, es s’encaminar cap a la cima d’una còla, d’una montanha o d’una ciutat, per temptar de miélhs véser lo mond, l’abraçar d’un agach, lo careçar de luènh. I a de nautors famosas, de luòcs dins lo cèl que los òmes i tòrnan, de longa, tras los sègles, podriam dire de luòcs eternals que lo temps sembla de s’i arrestar e que, pasmens, la traça de l’Istòria en movement i es presenta de’n pertot.
Ne legir mai
Abonament al Diari (1 an - 6 numèros) 
Vos prepausam de vos abonar, en dos clics, a una letra regulara que vos tendrà assabentat·da de las sortidas dels novèls Diaris papièrs e de la publicacion d'articles novèls.
