A la fin d’agost, caliá estancar las semals que lo temps de vendémias arribava. Aqueste moment, Joan-Maria Petit lo tornarà pas viure (o imaginar qu’amb las maquinas…) en aquesta debuta d’agost, nos ven de quitar a l’atge de 78 ans.

Ancian professor a l’Universitat Paul-Valéry (Montpelhièr), amb unes fòrts ligams familials amb la cultura d’òc : nebot de l’òme de teatre Ernèst Vieu, gendre del poèta e linguista lo professor Carles Camprós, Joan-Maria Petit s’interessèt tanplan a l’etnografia coma a la lexicografia e a la dialectologia (prenguèt part a l’elaboracion de l’Atlas linguistique du Languedoc oriental-CNRS).

Mas Joan-Maria Petit èra tanben (e mai que mai) poèta e un poèta de tria per dire simplament e magnificament la vida de la natura e la del monde, amb un sens agut de la musicalitat de la lenga e la fòrça de formulas cortas e pivelantas :  Respondi de…, Poèmas per carrièras, Ni per vendre ni per crompar,  Lo pan, La poma e lo cotèl, Non aver o èsser, Lo bestiari, Aubres e vinhas (amb los tèxtes supèrbes sus las bèstias que lo Patric cantèt),  E avèm tot perdonat a l’ivèrn, Trèus (frasas e mots coma tirats per una arcbalesta), D’aquesta man del jorn, Patarinas (lo sovenir dels sacrificis catars), Nòstra Dòna dels Espotits (*).

Presava bèlament sa retirada a Ferrals de las Montanhas, entre vinhas, ròcs e garriga, al mitan de libres, escrits e documents. Nos sovendrem de sa granda umanitat, de son agach vesiat et de sa bonomia (que metiá tanben al servici de sa foncion de diacre). Sa votz nos serà de manca..

L’abelha a la vitra de l’auba carga de belugas d’estièu
E se garda lo plen solelh a la poncha del fisson
Quand sortirem de l’ivern per lo trauc de la muralha
Nos caldrà coma l’abelha una espasa dins la man
Se volèm tornar trobar las flors que nos an raubadas

(*) Sas òbras son disponiblas cò dels editors Vent Terral, Jorn e Letras d’Òc.