Per tant que siaga convençut que l’occitan es adaptat a de racontes modèrnes, a l’Alan Vidal li agrada mai que mai de se remembrar un temps que la lenga aviá, dins sa societat, una autra plaça…
Es a se demandar cossí vuèi le teatre, que de mès en occitan, pòsca arribar a se fèr una plaça, tant menudeta siaga, demest les lésers e passatempses pletorics e envaïdors que coneguèm. Vaquí coma exemple l’aventura de la còla de teatre de l’IEO d’Arièja.
Ne legir maiCap a las annada 1950, dins le campèstre pregond sens television, les jòcs mancavan pas, a tal punt que seriá fòrt anujós de les voler enumerar o simplament de les voler classificar. Alavetz per vos ablasigar pas, limitem-nos a la sola diversitat dels accessòris.
Ne legir maiQue parlem de musica ? Dieu me’n garde que ne som pas brica qualificat ! Mas per tan que me’n sovenga, vau ensajar de partejar qualques consideracions de temps passat.
Ne legir maiQuand èram mainatges fin de las annadas 1950, al fons pregond de la campanha, viviam gaireben dins una autarcia culturala. Levat l’escòla e le catequisme, de qué nos demorava per dubrir l’esperit ?
Ne legir maiAlan Vidal conta l’istòria de Renat, paure òme que li arribèron de bricòlas un jorn de Nadal. Cronica vilatgesa de pas bon legir se passatz las fèstas sol·a !
Ne legir maiA las velhadas d’abans, quand les mainatges durmián, les comairatges venián un chic calhòls. Atal es, qu’un ser se charrèc :
– Qui pren le mès de plaser, l’òme o la femna ?
Lo Diari (al numèro)
5,00 €
Abonament a Lo Diari
De : 1,50 € / mes
L'annada del Diari 2022
25,00 €
