Lo sieton de porcelana del tesson de Carcassona
Dame Carcas, Jean-Claude Pertuzé – Éditions Loubatières
Los Chineses balhan pas a manjar de ris dins de bòls de porcelana als tessons. Se’n manca bravament ! D’aprèp Orsenna, se passa atal : « 28 000 truèjas dins un elevatge industrial sus 13 estatges ! De monta-davala, de tudèls qu’aspiran tot, unas maquinas que balhan per manjar. Unas bèstias que veson jamai lo jorn. »Article dins L’Indépendant del 21/11/20. Lo libre : Cochons, voyage aux pays du vivant, cò de Fayard.. En contrapunt, vaquí lo testament d’un brave pòrc occitan : el, plan solitari e noirit naturalament en circuit cort. A Ciutat, traparetz sietons de porcelana (sabi pas s’es de Lemòtges o de falsa), que lo representan : lo pòrc de Dòna Carcàs.
En exclusivitat pel DiariDe fait, una primièra version pareguèt en 1976 dins Lo vèrme dins la frucha ed. Viure a l’Escòla, vaquí çò que l’eròi gronhèt al moment de morir :
« Soi pòrc e lo darrièr. Totes mos fraires e sòrres mòrts. L’enemic es al pè de Ciutat. E ieu, solet dins mon ostalet. Me fan plan manjar : òrdi, blat e civada, los darrièrs sacs e los darrièrs crostets. Potz sens aiga, beurai vin de Menerbés. Mas de qué vòlon de ieu ?
Me van adorar benlèu e me trasformaràn en una mena de Dieu pagan, un vedèl d’aur que cridarà al cap de las tropas : « Trencatz bèl ! Que rage la sang impura dins nòstras regas… ». La patrona, Dòna Carcàs, me ven veire de longa, per me calinhejar e gaitar se fau lo pes. A, una brava femna ! Alara, ieu : manja que manjaràs. E ela : « Deman, auràs lo darrièr crostet de tota la vila ! » Se vira cap al vailet : « Delcròs, vai preparar un ferrat de tisana d’èrbas de Provença per nòstre amic ! »
Se lèva lo matin, me fan sortir de la porcatièra negra. Se lèva lo solelh : la montada cap al lum. A la cima de la torre pus nauta, es venguda l’ora del sacrifici… Del sacrifici ? Òu, es del meun : una engana de las bèlas per engarçar l’enemic : « Anem, Dòna Carcàs, escampa ton pòrc ! »
Puslèu que lo cotèl del borrèl, prene lo vam sens espèr de retorn : per Occitània e pels polits uèlhs de la dòna… sauti… soi fotut… m’espotissi… E l’enemic de fugir, las campanas de tindar, lo pòble de cridar : « Carcàs sona ! Carcàs sona ! », una granda farandòla, los cants que montan : « Allez-y, poussez, poussez, les avants de l’ASC ! Dòna Carcàs, faites-vous belle, votre galant vient ce soir ! » Mon darrièr badalh e la debuta de la legenda : « Avèm ganhat, avèm ganhat la botelha ; avèm ganhat lo sopar ! »
Lo sopar, ne vos pòdi parlar ; òc, lo sopar, soi plan cuèit : lo sòmi s’acaba dins un plat de mongetas. Rires e danças, lo còp que ven m’i tornaràn pas prene. E cric e crac, èra plan bon lo freginat ; e cric e crac, ne vos ai pas daissat ! »
Aqueste document, d’una autenticitat mai que segura, es d’una importància màger, es la pròva incontestabla de l’aparicion del caçolet (jos fòrma de freginat !!!) a Carcassona e non pas, coma ba pretendon en Lauragués, a Castèlnau d’Arri al moment del sèti pel Prince negre en 1355 !! 555 ans aprèp lo testimòni d’una vertat vertadièra de nòstre pòrc de Dòna Carcàs !
PS : Espèri de vos tornar trapar lo còp que ven e qu’aprèp aquesta cronica serai pas… lemotjat !
