Contes a rebors
Parescut primièr en 2019 puèi lèu agotat, Contes a rebors tòrna per las laissas de la librariá a l’escasença d’una reïmpression. Bona novèla ? Òc-ben !
Tresen títol de la colleccion Joventut (après Limitas e De cada jorn), son cinc contes escriches de la man de Florian Vernet que traparetz aquí dedins. Mametas que se tresmudan en fadas, reis orgulhoses que se fan enganar, olas que mençonan un tresaur… Drac gigant, siblet magic, lops fantastics… Cordeleta d’istorietas desparièras, amb l’umor de l’autor que fa de fial conductor.
Lo conte que mai m’agrada : Lo conilh que venguèt rei. Descabestratz la vòstra imaginacion : sèm a Falaborda, un país que la lenga oficiala n’es l’occitan – e las lengas regionalas l’anglés, lo francés, l’espanhòl e l’italian. Es organizat un concors per trapar un successor al rei sens eiretièr : solide, aquò fa venir un tropelet de nòbles ufanoses… e puèi, un CONILH. “Blanc, gigant, que parlava coma un libre“. Totun ! E afiguratz-vos qu’aquel d’aquí sap la data de la batalha de Marinhan. Ò, vosauts tanben, sens cap de dobte ; el, pasmens, ne diguèt quicòm tres cents ans per avança. Pensatz ben que son figas d’un autre panièr ! Per çò rèsta de sas capacitats extraordinàrias, vos daissi lo plaser de la suspresa.
Banalitats que de vos dire : es agradiu lo libre, de bon legir, eca. Vau drech a çò que me sembla important de mençonar : pòt polidament far palanqueta entre parents e enfants – çò es que, ne siaguèssetz o pas de la categoria “joventut”, auretz de qué far amb lo tèxte. Per ieu, me riguèri mai d’un còp tot passant las paginas : vos posquèssi butar a lo descobrir, ne seriái content.
Vos daissi amb un mot de l’autor :
Los songes, rasonablament, i cal pas creire. Mas de còps, fariam mièlhs d’i creire, çaquelà.
