Mercé plan !
Una causa solida : d’unes parents son ben sovent boca badanta davant la meravilha qu’es lo dròlle o la dròlla, çò que ditz, çò que fa… Çò que se sap mens (o que se ditz mens) es que, de còps, se pren un cat per una lèbre. Ne vòli per exemple l’aventura seguenta.
Los parents de Poma son d’aquela farina, a totjorn tirar lo capèl a la pichona.
« Escota un pauc la daaarrièra que nos faguèt Pooooma… »
« Aaaaa… aquela pichona ! Ont va cercar tot aquò ? »
« Es pas de creire, Poma nos a encara pi-ve-lats, sabes pas çò que nos a sortit ? »
Vesètz ? Los coneissètz los parents de Poma ? de Tim ? de Lina ? de Leon ?
Vaquí qu’un jorn los parents se marcan al cors d’occitan.
« Pometa es talament escarrabilhada que se la volèm seguir nos cal cabussar ! »
E vaquí qu’al bel mitan del cors, dins un dialòg, un personatge ne merceja un autre que li torna quicòm que li aviá prestat.
« Mercé plan ! » li ditz.
Ne tomban d’esquina ! Dobte.
« Mas… de que vòl dire « plan » ? »
Explicacions del professor. Despièch.
« Quand la servissèm, a taula, Pometa ditz totjorn « mercé plan », pensàvem que mercejava lo plat… Trapàvem aquò taaaalament manhaaaac… »
