La mitologia es nòstre devenir…
A la memòria de Pèire Pous
Vos vau dire un conte…
E los contaires de dire causas tant imaginàrias que van totjorn mai luènh que las realitats de la vida vidanta. A la debuta, èra la Paraula. Los contaires son los ligams entre generacions dempuèi la nuèit de las paraulas : d’aquel temps las bèstias parlavan e, a un moment ont un òme o una femna gaitèt enrè per melhor avançar, diguèt : « Un còp èra… ». Alara, tant que las vacas montaràn a l’estiva, la ronda de las sasons contunharà amb las patanas de l’estiu, los campairòls de la tardor, las nèus de l’ivèrn e las pradas verdas de la prima. Atal, cada mot d’Òc es una pèira del bastiment bèl de la lenga nòstra : que s’escranque pas la paret (sosten de nòstras faissas de sabers ramosats) mesclada a la Babèl umana de totas las diversitats, de totes los arcolans, de tota la fraternitat… Cada mot d’Òc es un codolet portat pels rius per se mesclar a las aigas dels oceans de la Maire Natura.
Per una fadarèla de Menerbés
Al dolmèn de las Fadas, una fadarèla-mitona se plora. L’òme tornarà pas : matrassat per la Bestiassa dels sèt caps, espadat per un chivalièr de las tenèbras, esclafat per una pèira de malavesina o jos una mesclanha dobèrta, negat dins Argentdoble. Alara, la pauròta, malauta de las ombras diabolicas e de las enganas umanas, s’enganarra de vin de Menerbés. E lo cap li vira, li vira (Vira d’ençà, vira d’enlà). Quand l’abdomèn li dòl al dolmèn iranjat de l’alba e que las estèlas arrèstan lor sarabanda celèsta, nòstra fadarèla se va jaire dins l’ataüt de l’eternitat e ven sulpic pèira de memòria dels temps de legenda e d’umanitat que se mudan e trasmudan en paraulas mormolhadas, emportadas pel vent de Bisan e transmesas de boca a aurelha de generacion en generacion de fadarèlas e farfadets, d’òmes e de femnas del pòble d’Òc.
Un Drac patrac
(Per obligacion legala e morala, tota cronica sus l’imaginari e la mitologia d’Occitània deu comportar un passatge sul Drac : autrament, lo missant Dracula vos ven mossegar…)
Lo Drac es plan brac quand pèrd l’abracadabrac. Paure braconièr de las contairòlas pels camins d’Aubrac o de Laurac segur qu’arribarà al patatrac amb d’envejas de fric-frac que lo faràn córrer trica-traca, tot en se gratussant l’aurelha cric-crac, per temps de pluèja plic plòc plac. Probable qu’anirà fòrt e fèrme al patac per defugir tot estac sens cabussar al fons del sac ! Tric-trac, cap a l’ubac, lo Drac serà lèu flac. Culhirà un ramelet de lillac, gaitarà lo temps dins l’almanac, se cargarà l’anorac e zo !, puntar lo nas a Brageirac o faire lo brigand a Cavanac, amb un andusac per trauca-sac « Coac, coac, coac ! Patatic, patatòc, patatac !» li vendrà la granhòta en ajustant : « Aquí l’istòria del Drac patrac e manhac. » Mas, ieu sabi, de vertat vertadièra, que plan brac es lo Drac que nos es tan car dins la mesura ont, coma disián los Viquings : lo Drac car !
Lo contaire malastruc
Èra tot malastruc : parlava volapük. Seriá estat mai estrambordant, s’aviá parlat en occitan.
