Admirar es un mot de formacion sabenta, en occitan coma dins las autras lengas neolatinas, arribat a una data pro recenta. Aquel mot existís en francés (admirer), en romanés (a admira), en italian (ammirare), en catalan (admirar), en castelhan (admirar), en portugués (admirar).

En catalan, la primièra atestacion remonta a 1460 (Joan Coromines, Diccionari etimològic, 1985, t. 5, p. 703). Cossí que siá, es un mot qu’existís dins totas las lengas de la familha latina e doncas seriá una error de creire que del moment que lo francés admirer e l’occitan admirar se sémblan, lo mot nòstre seriá manlevat al francés. La realitat es qu’es un mot de formacion sabenta, tan legitime en occitan coma en francés. Admirar es pas un francisme a censurar.

Ara, cal reconéisser que lo camp semantic d’admirar e de remirar se superpàusan parcialament. Un fum d’autors n’an tirada la conclusion que dins una bona lenga valiá mai evitar admirar e remplaçar sistematicament aquel vèrbe per remirar.

Admirar (quicòm o qualqu’un) vòl dire « èsser meravilhat per las qualitats esteticas o eticas de la persona o de la causa ». De segur, per admirar quicòm o qualqu’un, i cal prestar atencion longament e, sovent, o agachar longament e ambe granda atencion.

Remirar (quicòm o qualqu’un) vòl dire « agachar (quicòm o qualqu’un) longament e ambe granda atencion, per çò qu’o trobam interessant, estranh o polit ». Lo vèrbe contemplar a un sens vesin de remirar.

Sul modèl de l’admiracion, admirable, fòrça autors an fargat de lor sicap la *remiracion, *remirable, neologismes plan recents qu’an pas una anciana tradicion dins nòstra lenga literària occitana. L’autor de Tolosa, Pèire Godolin, (1580-1649), coneissiá los dos vèrbes e, per far un compliment a una dòna fòrt polida, ditz : « Remiri le bèl SOULEL qu’admiri » (Ramelet, 1887, p. 143.). Vòl dire que la contempla longament e que la tròba polida.

Dins un occitan plan codificat, cal acceptar remirar e admirar amb una certana diferéncia de sens.