Mesura del temps present ?
Uèi, Dòna Laregenta a programat sa sesilha de matematicas : las unitats de mesura. O legiguèt a de bon dins son Manual Grand de Pedagogia Pedagogica : cal partir de çò que los enfants sabon ja (que òc, semblariá que foguèsson pas de paginas vuèjas e que ne saupèsson ja un bricon). Alara, los questiona, lor demanda, los perdequeja, los interròga, se fa mestièr lor tirar los vèrms del nas… A la question:
« de qué se pòt mesurar ? »
las responsas mancan pas : la taula, una cadièra, la troça, lo camin per venir a l’escòla, una coa de cerièra, una pluma d’auca, lo torn de la Tèrra, un pel de raton lavaire…
« Bon, d’acòrdi, aquò son de mesuras de longors o de distàncias ».
Un còp aguda la responsa sus l’unitat de mesura correspondenta, Dòna Laregenta, seguissent sa remirabla ficha de preparacion, contunha l’enquista : d’autras causas, d’autras menas, se pòdon mesurar. Los escolans sabon ben qu’a ja las responsas, mas, finòts e desgordits, prepausan : los volums, las massas, lo temps que passa… I sèm ! O pauc ne manca… Degun a pas encara parlat de susfàcias. Pasmens, èra ja al programa de l’an passat. Aurián tot desmembrat ? Capuda e tenent fisança a l’emulacion mentre los·las escolan·as, fa la sintèsi e torna demandar :
« avètz trapat un fum de causas que se pòdon mesurar, òsca, mas ne manca encara… anèm !
Qual traparà ? ».
Es aquí que Poma lèva la man, sorire als pòts (l’istòria se debana a passat temps, dins lo mond ancian que se vesián los pòts) :
« las mesuras sanitàrias ? ».
