Lo ròc, una musica occitana !
Se sabiatz lo complicat d’èsser cronicaire. As totjorn la crenta del subjècte tematic que te van demandar d’espepissar e soetariás que los melhors especialistas prenguen part a la revista ont escrives. Mas vaquí que t’arriba la question de tractar : aqueste còp, la musica « rock » (o « ròc » en occitan). Se trapa plan : soi pas brica especialista musical, mas agètz pas paur : un pauc de documentacion, una dòsi de compilacion, un pecic de biais e arribarai plan al cap del Tòp Se Canta dins los delais impausats. Vaquí doncas, plan seriosament, l’essencial de çò que cal saupre sus l’occitanitat del ròc.
Se sap dempuèi lo grand musicològ Mans de Breish que lo ròc es una musica occitana nascuda en Avairon : es pas brica doça, vist que se parla de Ròc-a-fòrt ! Dins los tèxtes medievals, se trapava ja traça d’un trobador qu’èra un ròc amador (es benlèu Ventadorn ?). Vertat que lo ròc nasquèt de la fusion entre lo jaç, lo blos, un ramelet d’èrba blava, musicas de la contrada amb quauques influéncias de folclòre : metètz lo tot dins un ensaladièr, barrejatz a l’uèlh vist (atal, fasiá Presley) e… musica ! E quand lo musicaire cabussa dins la solitud e marmusa un Only you, lo Cristian Almerge li respond : Mildió. Las pèiras que redòlan tenon una plaça de primièra dins l’istòria del ròc que se pòt jogar en portant de caucetas negras o a romiar coma un gat salvatge. En França, per faire ròc, caliá anglicizar son nom o èsser bèlga per aver un bocin d’idèa. Los Angleses e Americans mancan pas de jogar los caps de fila de l’afar : los Maldits Blaus, los Quinques, los Animals, Led Montgolfièra, Fat dels Dominòs, Cuca del Berrí… I a jamai pro d’ensages per capitar un bon concèrt amb una sonorizacion a te desmargar las aurelhas. Los Beatles balhan de ritme als escarabats e lor musica fa petar las parets d’un sosmarin jaune. Los Becaruts Ròses clasquejan del bèc.
Sul fonograf vièlh, dins un banh de nostalgia, vos demòra de faire virar (somiar) las versions occitanas originalas, raubadas pels cantaires e musicaires anglofònes : Pòdi trapar cap de satisfaccion ; Autorota per l’infèrn ; Òu, Judit ; Lo marionetista ; Apèli de Sant Martin de Londras ; Una autra brica dins la paret ; Quan vei la laudeta ; Tubar dins l’aiga (Violet prigond) ; Imagina un pauc ; Cada alenada que respiras ; Mon ostalon tranquillon a Alairac ; Los fums porpres ; Retorn en negre (amb los All-Blacks ?) ; Mon pichon adorat ; L’armada de la setena nacion ; Ai, Tolosa e Proensa ! ; Ièr-delà ; Mai va, mai beviMans de Breish ; Aimi plan lo ròc e lo ròl ; Ges del jòi que ai no’m rancur ; L’òme de fèrre ; L’Ostalariá Occitània ; Ar resplan la flor enversa ; L’Ostal del solelh risolièr ; L’uèlh del tigre ; Fòra de l’escòla ; Amb la doçor del temps novèl ; Alucatz lo fuòc de Sant Joan ; Lo diable es un brave tipe ; La pluèja de novembre (E lo gojat de noveme ?) ; Qu’atal siá… (ad libitum)
