La Desliurança

L’èra v-ura bèla nuèch. Ura fòrça bèla nuèch.

E çò, ben qu’a foguèro, per constrenhement, dins l’obligacion de fugir la tèrra que m’aviá vista nàisser. Le cèl èra magnificament cororat e, perfectament a l’abric de la guèrra e daus gents malvolents, un sentiment de securitat m’envaïssiá. Totun, le champ dins le qual nos eram installats per durmir, aul se trobava probablament a proximitat de ghols o d’autras creaturas de la nuèch que nos aurián pogüas devorar durant nòstre sòm. La me semblava mai apercebre dins le cèl de formas vorantas, tròp majestuosas per èsser aiquelas d’aucèus o de ratapenatas. Mas l’èra ren tant esfraiant coma la bestialitat e l’aspretat de l’anma umana.

Mon companh de rota, ur’òme quaise pro vièlh per èsser mon paire, èra coma d’abitud assetat derant le fuòc de camp, encara un pauc fumós. Rómia que romiarè, aul repetiá de lonja de paraulas dessenaas. L’èra pas ur’òme marrit, ni mesme dangeirós ; aul èra just un pauc simple d’esperit, o dau mens, a me lo pensavo. Quand a dormiáu, o qu’aul se pensava qu’a dormiáu, aul preiava.

Un jorn, a capitèro d’entamerar abo el ura discussion a prepaus de sas preieras. Aul me dicèc que Dieu le guidava a travèrs los champs e lhi parlava durant la nuèch. Pr’aicò, despuei quauques jorns, aul me semblava encara pus treborat que de costuma. Per le promier còp, aul me parlèc de sa femna e de sa mendiá, e de la mòda qu’ails foguèran desseparats per la guèrra, e me dicèc que le nòstre periple le merarè dinquiá elas. E alora que las nuèchs se succedián, sa foriá grandissiá tant coma son euforiá.

L’èra v-ura bèla nuèch, per mi aitant que per el, qu’aul pretendiá, un grand sorrire sus las bochas, que quand le sorèlh se levariá, aul sariá enfin abo elas. Aul pretendiá que Dieu l’aviá auvit e que son viatge ansin que sas sofrenças tochavan a lor fin.

A durmèro pas derant las premieras luors dau jorn, l’esperit ben tròp treborat e mout questions en tèsta. El tampereu, aul durmèc pas ; aul preièc tota la nuèch. D’ura estranja faiçon. L’èra coma s’aul parlava, coma s’aul charrava, e non pus coma s’aul s’adreçava a v-ura entitat superiora. La me semblava gaireben auvir ura votz lhi repondre ; raucha, potenta e aerenca, mas a discernissiáu pas sas paraulas.

Quand a me revelhèro, aul èra pus aiquí. E la foguèc masqu’en reprenent mon chamin, e subretot en levant los uèlhs au cèl, qu’a le retrobèro, pauc de temps après. Le paure òme s’èra pendut a v-un grand garric, e los corbaces ails s’atacavan já a son cadabre.

Aul aviá benlèu rejonchas sa femna e sa filha, a la fin. Emperçò, a comprenèro que, la nuèch darrièra per le mens, l’èra pas Dieu qu’aviá respondut a sas preieras…