BD vs JV

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

I a quicòm d’estrech e lonhdan a l’encòp que liga benda dessenhada e videojòc. An partejat un estatut e una percepcion comuns : d’unes reprochavan lor aspècte ninòi per ne far d’aisinas pels joves, quand los qualicavan pas d’òrras temptativas per pervertir la dicha joventut. E demest aqueles mèdias « novèls » qu’espeliguèron o coneguèron lor apogèu dins la segonda mitat del sègle XX trobam tanben lo cinèma, los dessenhs animats, totes fan de palancas entre BD e JV.

Dins las annadas nonanta, per exemple, las adaptacions de bendas dessenhadas en jòcs vidèo èran una manna lucrativa, l’especialitat de l’entrepresa lionesa Infogrames. E insistissi sus l’aspècte economic de la causa, mai qu’artistic, es ara evident que l’idèa de la banda a Bruno Bonnell (ara deputat) èra de capitalizar sus de licéncias a succès, de vendre amb lo nom d’una seria BD de jòcs de plataforma de las mecanicas similaras, de còps sens cap de coeréncia amb l’univèrs original. Pas de jutjament personal aquí, coma plan de dròlles de l’epòca foguèri embucat de Tintin al Tibet, Los Schtroumpfs, Spirou, Astérix, Lucky Luke… Èra, alavetz, una pòrta d’entrada al videojòc rasseguranta pels parents espaurugats. Un compromés. E i aguèt d’alhors qualques ensages de sortir de la formula plataforma, per exemple amb Las Tunicas Blavas, adaptat en un jòc pro unic que mesclava estrategia e accion : North and South.

Puèi Infogrames desapareguèt, las adaptacions de bendas dessenhadas demesiguèron, fins a venir accessòrias dins lo paisatge. Segur, mangas e comics contunhan encara de donar de jòcs de qualitat (qu’aquò siá Dragon Ball FighterZ o lo recent Spider-Man, d’exemple) mas es encara quicòm mai. Non, ieu me vòli interessar a un aspècte tecnic : lo cel-shading, o « ombratge de celluloïd ». Aquò’s una tecnica d’esclairatge utilizada en sintèsi d’imatge que se caracteriza per de contorns marcats e una gamma de colors limitada e que dona un costat cartoon, a mitat camin entre lo dessenh animat e la benda dessenhada. Se descobriguèri aquela tecnica impressionanta dins Zelda : The Wind Waker, es plan son utilizacion dins XIII que me truquèt mai. Òc, XIII, coma la BD de Van Hamme e Vance. Jòc de tir e d’accion original dins son rendut grafic, seguissiá la trama de l’istòria dels cinc primièrs volumes, amb son complòt a l’entorn de l’assassinat del president dels Estats Units. Coma dins las BD, los bruchs e las interjeccions apareissián en tèxte, dins de botiòlas a l’ecran, un efièch estonant que daissèt de bons sovenirs. Èra plan segur pas lo primièr, Comix Zone en 1995 perpausava ja un jòc de plataforma-accion que se debanava sus de plancas, amb d’enemics dessenhats a mesura de la progression, e un fum d’efièchs tirats de la BD.

Ara, tot aquò se fa un pauc mai rare, mas lo monde gaitan totjorn amb interès los videojòcs que se raprocharián de la benda dessenhada. L’anóncia de Sable, per exemple, faguèt dire a tota la profession « Sembla de Mœbius » (çò qu’es vertat), al punt de crear un estrambòrd e un espèr que butèt los desvolopaires a recuolar un pauc sa data de sortida. Las joncions entre la BD e lo videojòc existisson encara, doncas, mas se causisson plan finament !