A l’òra de l’Ipòd, de Spotify e deu « tot numeric », lo men scopitòne que hedó drin de resisténcia tan en ondas sus Ràdio País com suu Diari pendent 4 annadas.

Mes aqueste maitin, catastròfa. Lo motur de la torrombiòla musicau que fotó un pet, que hedó un hum nere e en seguir, pas lo mendre brut.

Lo scopitòne que’m hedó las darrèras devath lo nas. Ne l’enteneram pas mes a bramar.

Que’m brembi deu men prumèr concèrt quan èri petit. Marcel Amont devath la hala de Vic de Bigòrra conhida de monde un ser de 14 de julhet de 1987. Qu’èi 4 ans e que soi esmiraglat de véder las lutz e l’energia deu monde. Campats enas espatlas d’un vesin, qu’espii lo bonur provocat la musica.

Dus ans après e en plea neit au còr deu petit apartament de la carrèra Simin Palay a Vic, qu’aluqui lo pòste de television sus la cadena M6 e que cagi sus la difusion deu concèrt d’adiu de Bérurier Noir a l’Olympia. Qu’espii aquò dab los mens uelhs de mainat de 6 ans e ad aqueste moment precís, que sabi de qui vòi hèr aquò. Que harèi lo ròck’n roll a tot prètz. Entà cridar. Entà sudar. Entà víver.

En 2019, que vòi hestejar los mens 20 ans d’empont. 20 ans entà caminar ena neit, a cridar e botjar com un indian perdut ena soa tribú, drin capborrut de parlar gascon a ua societat de qui parla francés. Qu’ei la mia plaça. Lo men dever.

Pendent 4 ans, que portèi un espiar critic e benvolent sus ua pièla de discs, de creators e d’artistas. Mès adara, l’òra qu’ei venguda de tornar gahar lo hiu de la mia existéncia creativa (en tota umilitat, non soi pas Mozart o Joanda!), de tornar préner lo camin de la quista artistica.

Ua quista deishada de costat dempuish tròp longtemps e de qui’m pesa au dia de uei.

Lavetz dab tota la mia afeccion, que saludi los de qui hén Lo Diari. Contunhatz de hèr çò qu’avetz en cap, aquò qu’ei la clau.

Lo scopitòne non bramarà pas mes dongas. E fin finau, tot aquò qu’ei anecdotic.

Los cemitèris que son harts de personas indispensablas.