Brassenadas

Dins aquel paure païsatge ont i aviá jamès de primtemps, amb ma pichona bicicleta aviái l’aire d’un con, ma maire. Caminavi sus la granda rota, a travèrs la pluèja negra dels camps. Qu’ac confessèsse o non, aviái ja mon anma en pena.

Le temps fa pas res a l’afar, sufís de passar le pont es tanlèu l’aventura. En fent camin que fuguèt tendre, quand pensi a Fernanda e d’avisar Margoton, la pastoreta. Son cotilhon de lana èra tot arnat e en secant l’aiga de son morranchon, la menèri visitar la natura e d’un aire fòrt doç me diguèc “òc”.

Òc ieu, mon colon, es la que la mès m’agrada, ai vist ma pena plan recompensada dins sos esclòps crotats. A l’aurièra d’un bòsc, le casse tenebrós liguèc coneissença amb dos amoroses.
Ai ara fraisses, aibres de Judèa, totes de bonas granas e de nauta fustada ; son nullament aibres de mestièr, an pas jamès vist l’ombra d’un boscatièr. Contra aquel coenh de paradís perdiái pas al cambi pardi.

Din din don ! Las matinas trucan en l’onor de nòstre bonur. Corrèm cap al tindadís de las campanas, en tot se prometent d’i tornar de milions, de miliards de còps e mai mès qu’aquò !

Ai perdut la tramontana en trobant Margòt. Li ai dit : “De la Madòna ès le retrach !” Que le Bon Dieu m’ac perdone, soi un paucval ; que m’ac perdone o non, çaquelà me’n foti plan mal.

Margòt, qu’èra simpla e fòrt saja m’a balhat quatre bocins de pan. Tot es bon en ela, i a pas res de getar.

Es le reialme de las floretas e l’èrba es doça a Pascas floridas. Una polida vaca mascada en flor que tampa les uèlhs quand la tòcas, fa la polida e vos estaca e vos mena pel cap del còr.

Que siá per amor o per argent, ai vist se maridar totas menas de gents. Qu’ac calhe o qu’ac confèsse, nonanta-cinc còps sus cent, i a pas d’amor urós. Tanben ai l’onor de pas te demandar ta man, gravem pas nòstres noms en bas del pergamin.

Al vilatge sens pretencion, quand Margòt desagrafava son casabèc, totes les piòts que son nascuts endacòm, las crocantas e les crocants, totas las gents plan intencionadas èran aquí… Èran pas angèls tanpauc, l’evangèli l’avián pas legit, en se fotent plan mal de l’agach oblic dels passants onèstes, fintavan un endreit precís que rigorosament ma maire m’a defendut de nommar aicí. Ne desplaga als getaires de sòrts, als amoroses que se potonejan suls bancs publics, se publiqui noms, quantas Penelòpas, passaràn de sièc per bravas salòpas.

Le temps, a las pus polidas causas, li agrada de fèr afront e saurà amoissar vòstras ròsas coma a rufat mon front. Morir per d’idèas es plan polit mas las qu’unas ? Margòt qu’èra simpla e fòrt saja, es mòrta d’aver fèit, al mens ac presumam, un raumàs maissant. Quand le cròcamòrt l’emportarà, que la mene a travèrs cèl al paire eternal !

Quand pensi a Lulu, passi per un sabi pas qué, soi tombat tot còit tot rostit e amics franco de pòrt sul ventre se patavan fòrt. Coma i aviá pas jamès de primtemps, ni darrèr ni davant, l’esperit plan mès grand qu’un didal, ai cresut bon de tornar metre a jorn mon testament.