Cridar ceba
Es de mal creire pels escolan·as, mas Dòna Laregenta es pas totjorn estada regenta, ni mai adulta. Si, si, foguèt un temps qu’èra drolleta ! Dins aquel temps d’aquí, “a l’epòca”, coma dison los enfants, parlava pas occitan. E s’apelava quitament pas Dòna Laregenta ! D’occitan, n’aviá ben qualques mots a l’aurelha o dins un quasernet ont teniá una mena de lexic, mas lo parlava pas gaire. E de tot biais, sa grand, i disiá patoes, a sa lenga.
Un jorn que sa grand, justament, èra en cosina dins l’ostal cevenòl, li mancava una ceba. Benlèu per una ratatolha, benlèu per una sieta de merinjanas a las pomas d’amor (faire fregir de lescas de merinjanas, las dispausar puèi sus l’òrle d’una sieta bèla coma de petalas de flors, pausar al centre una bona salsa de pomas d’amor, facha d’ostal, la salsa…), benlèu per un freginat de pòrc… qual sap ?
Demandèt a la drolleta de n’anar quèrre al jardin. « Cercar » seriá estat lo vèrb mai adaptat per la pichona… Detalh important : li demandèt en francés, “un oignon“. Plena de bona volontat e pas (encara) reborsièra, la drolleta i anèt en sautarelejant. Cerca que cercaràs, lo jardin es pro bèl mas ben ordenat, trapèt çò que cercava. Amb un pichòt dobte, pasmens… Sul camin per tornar, rencontrèt son oncle e li demandèt confirmacion : “Mémé m’a demandé un oignon, c’est bien ça ?” L’oncle, galejaire de tria, li respondèt “Ai ! Aquò’s una cèba…” mas la rassegurèt : la grand, li anariá plan e se metriá pas en colèra ! De fach, oignon o ceba, lo repais foguèt aprestat… e se ne parla encara dins la familha !
Benlèu lo brèç de l’interès de Dòna Laregenta per l’occitan ?
