Sautaròc’n rotla
Diga ! « Aquò son pas que musicas de sauvatges ! ». Quant de còps m’o diguèron quand cabussave dins lo còr de ma nuòch d’adò a l’escota d’un grop de ròck que pantaissava, el tanben, d’un autre mondeTéléphone. Puòi descobriguère la ja anciana nòva cançon occitana e ara per ara, berreta o jupa escocesa, autbòi e bodega – amplificats, vos prègue – per far montar l’alhòli de l’incompreneson amb d’enfants que se cargan lo casco tre que vòle escotar quicòm. Antau se pagèla tradicionalament dins la familha lo valat generacional. Diga-me çò qu’escotas, te dirai ont te quilhas sus l’aubre genealogic… Semblariá que siaguèsse un pauc çò mèmes aquí, per lo país dels SautaròcsEscaisnom dels estatjants de Sant-Guilhem. Avèm l’astre d’èsser costumièrs de raves clandestinas (de l’occitan « rèvaRèva : fantasiá, absurditat. Amassada festiva secreta de musica e dança tecnò. Sens modèrn que torna per l’anglés. Cantalausa, Diccionari general, Edicions cultura d’Òc, 2003 ») que se debanan dins lo rèire-país clapassièr. Coma dau vilatge s’ausisson pas que las bassas, un rotlament de tamborn discontinú segon coma bufa lo vent, quand fas ta plaça l’endeman de matin, lo mond te dison : « Tè, i aviá los Indians dins lo prat aval, au gorg de Joan Serrana ». D’indians finaudèls que vesèm passar a la coa lanlèra coma cròtas au cuol d’una bica -son sovent negrevestits- a boca de nuòch sus lo dralhòu de la fèsta. D’efièch, per se faire agantar pas per la polícia, davalan d’a pè au gorg, per de sendas escalabrosas, quand la polalha los espèra dau costat dau camin enquitranat. Tant que son bandats o jos potingas an pas la nhaca per tornar montar e préner la veitura. Plan. Puòi, sauta los ròcs e rotla ! Lo son d’a fons dels nautparlaires gigants ressontís dins la comba e fa fugir los singlars dau costat de Niana, luònh de nòstra vinha. Fòrça plan. E, aicí sèm, totes contents, la musica fa lo ligam intergeneracional. Enfin, per çò que ne dise, ieu.
