Per la grafia d’aquel mot venèm de passar, per tres estapas.

Primièra estapa. Alibèrt, dins la Gramatica occitana (edicion de 1935) escriu :

Demoran extrangers [sic, per estrangièrs] a tota preocupacion de restauración linguistica. (P. XXXIV.) La reforma linguistica mistralenca. (P. XXXV.)

Se pòdon dire doás causas d’aquela nòrma. La primièra es que representa pas fidèlament la prononciacion. Çò que s’escriu gui se legís [gi] dins la guitarra mas [gw] dins la linguistica. Coma los fonèmas de la lenga son pas representats totjorn de la meteissa manièra, se pòt dire qu’es una grafia non-fonologica. La segonda es que, d’una manièra incoerenta e inexplicabla, Alibèrt imita pas la grafia catalana. En catalan s’escriu la guitarra e la lingüística. E pasmens, Alibèrt ditz explicitament que se vòl alinhar lo mai possible sus «la grafia catalana». (Gramatica occitana, 1935, p. XXXV.) Aquí, sabi pas perqué o fa pas.

Cal tornar dire çò que deuriá èsser una evidéncia per tot lo mond : una grafia fonologica, es a dire una grafia que representa fidèlament la prononciacion, es pus simpla e pus pegagogica qu’una grafia non-fonologica. E se per arribar a aquela simplicitat plan practica cal metre qualques signes diacritics de mai, aquò rai. Un accent de mai es, mai d’un còp, una complicacion de mens.

Segonda estapa. Las doás grafias, la linguistica e la lingüistica foguèron declaradas totas doás oficialas.

Tresena estapa. Despuèi la reünion del Sector de lingüistica de l’Institut d’estudis occitans del 7 e 8 de julhet de 1989, a Tolosa, la “nòrma oficiala” es d’escriure guidar e la lingüistica. (Jacme Taupiac, Diccionari de mila mots, 1992, p. 440.) E ara, tot lo mond escriu la lingüistica, ambe un trèma, a la catalana. La question es reglada.

*

Quand i a una “incertitud de nòrma”, la fonologicitat e l’imitacion del catalan son los dos critèris a préner en compte en prioritat. E, “politicament”, la segonda estapa pòt èsser una excellenta nòrma transitòria per evitar de pèrdre de temps a polemiquejar.