Occiglés

Aquel jorn d’aquí, Clar es encara en Granda Seccion : un grand de mairala, pas encara un pichòt de primari ! Amb sas besiclas redondas e son aire finòt-coquinòt, sembla un pauc l’eròi de saga presat dels enfants (lo que frequenta una escòla ont vòlan las escobas, ont las broquetas magicas remplaçan los estilòs e ont los escalièrs càmbian de plaça long de la jornada…).

Clar, al regent : « Avèm espòrt, uèi ? »

Sénher Loregent : « Ba òc, sèm dimars, i a espòrt. »

Clar : « Cod ! Cod ! Cod ! »

Sénher Loregent : « Cool, Clar, se ditz cool… »

Clar : « A ? Coma en francés, alara ! »

Clar ten al mens l’excusa de l’atge. I a d’annadas d’aquò, dins las annadas 30 abans LMLei Molac, del temps que i aviá encara de mond sceptics per çò qu’es de l’occitan e de las lengas regionalas en general, la còla de Dòna Regentona, Dòna Laregenta e Sénher Loregent tenián un acamp public e la discutida èra dubèrta. Un òme (que degun sabiá pas encara, e el encara mens que los autres, qu’un jorn sa drolleta parlariá occitan a l’escòla) prenguèt la paraula (en francésDe fach, Sénher Lopaire parla pas occitan : o mestregèsse, Corinne Lhéritier escririá pas sa cronica !), l’aire de lo que ten l’argument infalhible, l’argument ultim, l’argument de totes los arguments, l’Argument :

L’òme : « Non, mas seriosament, se cal virar cap a l’avenidor, e l’occitan es pas lenga d’avenidor. La pròva amb l’informatica, l’occitan es pas adaptat : cossí disètz Windows, en occitan ? »

Un silenci occitan e cortés foguèt segurament la melhora responsa !