L’estonant revirament indie de Nintendo

Chaspaires de maneta, picanhaires de botons, balhaires de jòia a stick e esportius de canapè, adiussiatz !

Es que cal presentar Nintendo ? L’entrepresa japonesa es venguda un simbòl del videojòc sus la planeta sancèra, mai que mai per son imatge grand public. E es vertat que del (o de la, tornarem pas reviudar la batèsta) Game Boy a la Wii, las consòlas sortidas per « Big N » son conegudas dins l’istòria del mèdia per èsser mai que mai centradas sul multijogaire, sul fun immediat e de còps passadís. Çò que valguèt d’alhors a la Wii en particular d’èsser atencha del « sindròme de l’aparelh a rascleta », aquela malautiá que tòca una aisina presada mas rarament utilizada e sonque dins un contèxte donat : cal aver de monde a l’ostal, i cal pensar…

E ben aquesta posicion dominanta dins çò que dison lo casual gaming (jòc ocasional) seriá en trin de cambiar per Nintendo, sens que se posca saber s’es intencional de lor part o pas.

Aquela evolucion d’un posicionament qu’existissiá dempuèi al mens 25 ans coïncidís amb la sortida e l’espandiment de la darrièra consòla nintedesca en data : la plan nomenada Switch. Plan nomenada (« to switch » vòl dire cambiar, escambiar, mas tanben bascular, veire alucar…) per çò qu’es plan nommada… e qu’es plan salon tanben. Tauleta a pausar o a emportar, la Switch es malleabla, cambiadissa, sopla, modulabla, al grat de las envejas e del contèxte. Sètz al lièch ? Dins lo mètro ? Amb d’amics ? De dròlles ? La Switch s’adapta e prepausa un biais de jogar per cada situacion.

Sembla que Nintendo aja comprés e aprés de sas errors passadas, en fasent un necessari saut tecnologic. Son luènh l’imprecision de las comandas per deteccion de movement de la Wii e la jogabilitat asimetrica mal emplegada de la Wii U, ara la Switch tòrna a de basas comunas a totes los constructors de consòlas, en i apondent çaquelà son grun de folia e d’innovacion.

Aquela soplesa, doblada d’una bèla simplicitat e accessibilitat, fan que plan d’editors independent se son ronçats en çò de Nintendo, per tant d’acostuma plan mai d’aise amb sas produccions pròpias. De jòcs que fins aquí èran reservats a d’afogats sus d’ordinators se tòrnan ara trobar sus la tauleta movedissa de l’especialista del jòc grand public. E aquò fonciona, jols uèlhs estabosits dels especialistas !

Aital Stardew Valley, simulacion poetica e prenenta de vida paisana (e còp de còr personal) arriba a son plen potencial sus Switch, tant plan coma Shovel Knight (plataforma), Steamworld Dig (plataforma), Floor Kids (ritme), Golf Story (jòc de ròtle esportiu), The Binding of Isaac (rogue-like) e plan d’autres. Fonciona talament plan qu’un jòc a pas forçadament besonh d’èsser recent per èsser jogat e la Switch es a mand d’acampar totes los jòcs independents a succès de las 5 darrièras annadas, al mens, en capitant de ne vendre mai que totas sas concurrentas amassadas.

A tal punt d’alhors qu’un « indiepocalypse » es ara redobtat : una afluéncia tròp importanta de pichons jòcs independents de tota mena, que sabordariá lo catalòg e negariá lo jogaire…

En esperant aquel fenomèn anonciat, Nintendo ofrís d’un autre costat una tièra de produccions bèlas e « de l’ostal », encara redusida mas d’una qualitat que los en pensàvem pas mai capables : lo cap d’òbra Zelda : Breath of the Wild, lo refrescant e magistral Super Mario Odyssey, l’improbable mas pasmens capitat Mario + The Lapins Crétins Kingdom Battle, Splatoon, Mario Kart 8 Deluxe, Xenoblade Chronicles 2…

Compte tengut de las (relativas) dificultats passadas de l’entrepresa, aquò mòstra qu’es totjorn possible de ne gardar jol coide !