De l’importància de la mostacha…
Me fau brandir las pelhas e me ganhi una marrida reputacion dins la mesura ont ai pas remés ma cronica dins lo delai impartit, mas pareis que qualqu’un-a agèt la meteissa idèa de tematica que ieu e i soi doncas de trapar un subjècte novèl en ensajant d’aicí d’ailà de gardar quauquas referéncias a Brassens.
E òc, lo vegèri sus scèna al Teatre municipal de Carcassona, ont passèt en segonda partida del Claudi Martí, lo primièr còp que jogava sus una scèna oficiala. E lo regent-cantaire d’explicar que lo setòri ne cantèt mens, vist que pels autres interprètas de la primièra part èra pas question de ne cantar una de mens per faire plaça a un « local ».
Bon, aprèp, lo mostachut i anèt de sa Ballade des gens qui sont nés quelque part, en responsa, se pensa, a Patric que li reprochava de pas cantar en òc : de qué volètz, los conflictes Mesa-Seta, es quicòm ! E sèm pas obligats de pensar qu’aimar son terrador siá una pròva de necitge e d’embarrament, nosaus que sabèm que l’universal se trapa dins lo local (pro de pas aver perduda la clau) e que lo local es una lagrema gaujosa (o trista ?) de l’universal. Mas lo Jòrdi teniá plan, el, a morir endacòm e de passar l’eternitat sus la plaja de Seta : s’es pas de localisme aquò ! E avètz probable vist, aicí o ailà, una fotografia d’el darrèr una plancarda Volèm Viure al País ! Inutil de se montar lo cap : los escriveires son pas totjorn de prene al pè de la letra (o del mont Sant Clar !)
L’anarquista atèu suportava pas la disparicion del latin de la messa. Nòstras simpatias cataras nos fan remembrar que fa uèit cents ans se trapèt la solucion aicí en presicant dirèctament en occitan. Mas podèm çaquelà concedir, amb lo poèta, qu’un Agnus Dei pòt aver mai de fòrça d’evocacion qu’una costèla d’anhèl a la grasilha, que prene un Sanctus dins una partida de rugbi te pòt daissar los braces en crotz e que l’Ite missa est ! èra un brave senhal per passar cò del pastissièr crompar religiosas e sant onorats (quand la messa del dimenge se fasiá lo… dimenge) !
Fin finala, la question fondamentala de se pausar es de saupre se lo Felip Carcassés es una reïncarnacion occitana (e setòria) del Jòrdi Brassens. E ben, poiriá enregistrar tota l’òbra del Jòrdi en lenga nòstra, respondriam de segur de non. E aquò per doas rasons evidentas : lo reviraire amaga lo fait que sap pas brica jogar de la guitarraAfirmacion totalament a gratis e sens cap de fondament, que ne sabi pas res, mas me va plan dins l’avançada de l’argumentacion ! en utilizant los subterfugis del graile, de l’autbòi e de la bodega ; mas la rason principala e fondamentala qu’aquesta reincarnacion non es possibla la vos vau balhar per dire de clavar la cronica a temps : al Felip Carcassés, li manca… la mostacha ! E de fumar la pipa sens tabat !
Per me pausar aprèp la redaccion d’aquestas linhas, m’anirai assetar sus un banc public (un ancian, pas un novèl sens dossièr !) o, benlèu, caçar lo parpalhòl…
