Gao – Eric Fraj

Gao. Tres letras, pas mai, que semblarián de res foguèsson pas pausadas sul blanc d’un libret per qualqu’un que complirà lèu 50 ans de carrièra : Eric Fraj. Aquel Gao es un cap, la concretizacion gravada d’una creacion de 2008, abans que lo temps esface çò que pòt.
Gao es una vila del Mali coneguda d’Eric Fraj, un sovenir d’enfança, es tanben l’articulacion centrala d’un disc que se desplega sus las ribas del flume Niger, per una Africa subjectiva, benlèu mai somiada que remembrada, rapelada per d’instruments, de melodias e de sonoritats, tant dins la boca del cantaire que jols dets de sos (nombroses) convidats musicians : Jean-Luc Amestoy, Serge Lopez, Morgan Astruc, Michel Josserand e sos adobaments rafinats… Gao es l’evocacion d’un endacòm mai ont l’existéncia dels pòbles es suavament malaisida, ont los combats per subreviure, viure, existir e se dignificar son de cada moment. Fraj crida de questions al vent, la tòca n’es filosofica. E la lenga n’es poetica. Demest totas aquelas que lo “cantautor” occitan – jamai s’èra tan ameritat aquel chafre – causís per vestir los mots sorgits de sa boca o d’autras plumas (Rotland Pecot, Joan Loís Baradat, Joan Rigosta, Domenica Decomps), qu’aquò siá l’occitan, lo catalan, lo castelhan o lo francés, aquela que demòra, que trèva, que contunha de tindar quand la darrièra nòta de balafon s’es avalida es la poesia, una lenga de sòmis mai de fantasmas, una lenga de musicas, una lenga prigondament plurala que capita de far d’un “aicí e ara” estequit un infinit universal.
Eric Fraj prenguèt lo temps de trabalhar la matèria, l’espaci e lo sens, fins a una creacion novèla del Gao original, uèi servida en un disc e 18 cançons amb l’ajuda de Tròba Vox.