Quilhs « Dialògues lemosins » de Gilbert Borgés s’inscriven dins l’enveja de transmission de la lenga occitana que fuguet la soá : « passaire de lenga » dins son trabalh d’abòrd, que i fuguet regent chaminaire e tanben de classa bilingüa, e per loquau permenet sa guitarra e sa biaça plan coneguda dins mai d’una escòla dau Nòrd-Dordonha. Transmission per l’escritura tanben, per far viure quela lenga dins lo monde d’aüei. Nos fai present dins quilhs dialògues, daus uns còps tirats de pitas istòrias viscudas, d’una tropelada de portrachs saborós, jos una espiada afialada e petejanta mas benvolenta maitot, que monstra bien l’interès e l’amistança que portava a la gent/aus autres.