Racònte d’un amor impossible per aquelei bèleis esvanidas, Joan Ives Casanova bòta en scèna doas figuras femeninas inagantablas que l’existéncia tròp corta illustra una fragilitat essenciala, aquela d’una luciditat amara que lei quites amor e beutat pòdon pas comolar, laissant voida de sens una vida au cors inutile. Dins aquela pròsa, trèna o incantacion, demòra ges de certesa, bòrd aquela qu’afirma que “totei lei joinessas s’escrachan sus la paret dau temps”.