Quina vidassa !

I a de còps de títols que se jògan de nautres. Es qu’aicí, maugrat totas las aparéncias es pas de l’istòria d’un can que n’es question, mas puslèu de la d’una pichona familha qu’a penjat son cremalh sus l’esquina d’un can.

Dempuèi lo maridatge, la familha nièra demòra sus una canicha blanca naneta sonada Calina. Mas quand Mamà nièra balhèt jorn a dotze pichonas nièras ; l’ostal foguèt lèu tròp pichon.

« De cans en canhòts, de canhòts en gosses e de gosses en chins, lo paire nièra cerquèt e trobèt »

La mudada « d’apartament » èra estada plan planificada, cadun deviá sautar au moment que los dos cans se fasián de catimèlas en se niflejant del cap al cuol. Mas malurosament, Joanòt, lo pichon darrièr de la familha se prenguèt dins un rambolh de borra e tombèt pel sòl…

Se trapèt solet, desseparat de sa familha e complètament desvariat en plen mitan d’aquel immense jardin public. Mas urosament per el, tres formigas l’ausiguèron plorar e li prepausèron lor ajuda.

De lor costat, lo demai de la familha es pas tanpauc au cap de lors aventuras, lor novèl ostal, se tròba que Brutus es un can de caçaire… E la polida còla partís sens o causir far trempeta dins Solonha…

Alara que Joaneta la pichona darrièra, que capitèt pas tanpauc la mudason, demorèt sus l’esquina de Calina, descobrís las jòias e las paurs d’un viatge en plena mar…

D’aventuras en aventuras seguissèm la familha nièra que viu maugrat la vida que d’unes dison « vida de can » : Quina vidassa !

Un libre risolièr de legir en occitan tant coma en francés e que los pichons auràn tanben lo plaser de poder coloriar.