Pas tant d’istòrias…

Arribi pas a tot seguir e a tot comprene per la redaccion d’aquesta cronica : aquí que lo plan seriós bimestral occitan que deu servir a l’edificacion de las massas e a la popularizacion de la lenga e de la cultura occitanas me demanda de vos contar… d’istòrias.

E d’istòrias, ne vos pòdi tirar un fais bèl del fons d’un sacàs, mas per i trapar una vertat vertadièra aquí dedins, es plan un autre afar.

« M’aprenguèron tant d’istòrias : Lutèce… Paris… Paris ; Mas perqué, perqué / M’an pas dit a l’escòla / Perqué m’an pas dit / Mas perqué, perqué / M’an pas dit a l’escòla / Lo nom de mon país ? » La responsa es plan simpla : un país sens nom pòt pas aver d’istòria.

E l’istòria, te la faguèron dintrar dins lo cap al viravitz. L’anonciavan clarament : aquò èra l’istòria d’En Lavisse. Nòstres aujòls los Galleses s’arrestavan al Pertús per çò que sabián lo risc bèl de passar una termièra e de se trapar per exemple en Iberia… E lo Carlesmanhe qu’inventèt l’escòla per aprene que podiás èsser rei de França (especialista en magolhas e apoderacion de tèrras) e sant a l’encòp : aquò pòt arribar quand fas massacrar eretges jos ton regne !

Alara, en furgant dins los documents, en legissent amb un cap dobèrt e desexagonalizat, arribèrem un briconet a la descolonizar, aquela istòria, e a ne far sortir totas las asenadas qu’i nisan. Avèm rajustat de chuc de Citron (es la Susana que ba faguèt) per i veire mai clar dins l’afar.

Mas en fàcia, tenon mai d’un torn d’agantacolhons. Un còp qu’avèm pensat d’i veire clar dins una istòria d’Occitania, inventèron una Occitania mai pichona per faire creire qu’ Occitania pichona èra autenticament Occitania e que las parts de l’Occitania d’abans qu’èran pas mai dins l’Occitania novèla se sabiá pas tròp se fasián part d’Occitania o vai-te’n saupre de quna contrada estranha qu’un grop de geografes analfabetas serián designats democraticament per i balhar unilateralament un nom (o pas !). Coma sètz legeire·as d’aquesta revista, sabi qu’arribatz de seguir, mas es pas lo cas de totes los ciutadans e de totas las ciutadanas.

— Òu, ajuda : Joan-l’an-prés e aquò nos va faire encara un molon d’istòrias. S’èri a ta plaça, vendriái veire : te balhariá idèas per ta cronica.

— Pas la pena. Aquesta es ja acabada, e me demandi plan çò que me van inventar coma istòria de contar pel còp que ven !

E se cercatz sinonimes al mot « istòria », podètz utilizar segon Frederic lo Grand : gèsta, conte o sorneta. Anem, vai, arrèsti de vos faire d’istòrias !