Jànluc Sauvaigo, sus li peadas dau caminaire
Né à l’exact milieu du siècle à Nice, Jean-Luc Sauvaigo est un artiste multiple, tour à tour poète, peintre, dessinateur, chanteur, musicien, auteur… Son influence est tout autant à chercher du côté des Beatles et du rock que de Kerouac et de la beat generation ou encore de… Robert Lafont et d’une Occitanie ouverte et forte de l’ensemble de ses territoires. Suite à toutes ces rencontres, Sauvaigo a participé à la contreculture niçarde à partir des années 70, en BD, musique ou poésie. Pour ce Diari très spécial, il nous raconte son « président ».
Jànluc Sauvaigo – Fòto : Kikou
Jànluc Sauvaigo, sus li peadas dau caminaire
Dins vòstre Faulas de Nissa (Jorn, 2015) se tròba una novèla, Hôtel Oasis, que descriu la relacion personala qu’aviatz ambe Robèrt Lafont. Perqué aqueste besonh ?
Finissii d’escriure Faulas de Nissa quora se’n anèt Robèrt Lafont. Dètz ans en darrier, es eu que m’avia ja instigat per publicar en La Revista occitana una promièra traça, un esquiç d’aqueli Faulas. Alora, ai provat d’espòner la relacion particulara que nen ligava, tras d’un racuènte, mai íntimo e personal que li quauqui citacions dau mèstre que donavi en lo libre, e la testimoniança d’una amicia de mai de cinquanta ans pilhèt la forma d’un montatge, dont radunèri d’episòdis divèrs dei nòstri « aventuras » da una passejada sola, a l’entorn d’una Niça « salvàtiquica », après una grand polissia d’alienacion azurenca ! Foguèt Hôtel Oasis.
Aviatz la costuma de sonar Robèrt Lafont « mon president ». Perqué aquel escais ?
Es un « joke », coma si ditz en inglés, una facecia entra nautres, que nen remanda au temps político, quora Robèrt Lafont foguèt lo rapresentant dei minoranças de França a l’eleccion presidenciala dau 1974 còntra « Giscartefigue » ! Segur, la sieu candidatura desturbava París, (l’occitanisme faia sèns d’aqueu temps), lu políticos hitlero-giacobins l’an pachocat. Mas per ieu e lu mieu cambaradas de Lucha occitana d’Ais, que n’avian tirat sobre (lo SAC, bensai ? 2 còps de rabatin, en l’enquadratura de la pòrta !), un sera, retorn d’una virada en la Boca de Ròse per radunar li firmas d’elècts, Robèrt èra vengut, per sempre, lo nòstre sol « President » !
Donatz sovent l’imatge, dins escrits o dessenhs, d’un « poèta-caminaire », d’un Robèrt Lafont totjorn en marcha. Realitat, metafòra, los dos ?
« Lo poèta caminaire », aí, nen a dubèrt quauqui dralhas, pròpi, e pas basta simbòliqui ! Es ver que lo caminar tenguèt una plaça bèla en l’òbra sieua e, tant qu’a poscut, l’a tenguda en l’andana física. Me’n avisi quora si siam trobats a la sieu « maion de la vinha », en la campanha nimesenca, per lo film Robert Lafont : un écrivain dans le siècle. Cristian Passuello, lo realizator, li avia demandat una seguença especiala ; Robèrt devia marchar en lo camp erbós, liègent de vòtz redona L’Agach a la Cisterna, qu’es un poèma da caminar au rítomo d’un pas, una cambada, se volètz. En un moment dau film, ni fa : « En lo caminar l’i es lo desidèri ». Tot es dich !
Foguèretz implicat dins la contracultura niçarda. De qu’èra l’agach de Lafont sus aquel novèl moviment ?
L’andana libertària de la nòstra generacion, la creativitat, una mena diversa de militantisme, tot aquò renvigorissia lo ja felibre e onorable professor Robèrt Lafont, que si sentia en confiança emb’aquela joventura eteroclita. Mi sembla. E mi sembla finda que la Nissa garibaldina, « la part fantasiosa d’Occitània », coma diia, la Contea tota, a sauput inventar fòra dai canavaç giacobins e de l’alienacion a París. Parli d’un autre temps ! Encuèi, Occitània es reducha en una region francea ò una marca cosmétiqua, e Nissa es tornada da un comun, un cagador azurènc !
Manuscrit de Robèrt Lafont pel prefaci del cançonièr D’una Làupia, Jean-Luc Sauvaigo, Segurans, 1985.V
