Donar pas lo lard als… cats !
Sénher Loregent esperèt pas las Instruccions Oficialas de son ministre per far cantar los dròlles e las dròllas de sa classa. Aquel matin d’aquí lo vaquí a far escotar puèi aprene Entòrna-te ma mia. Benlèu que vòl far encapar als escolan·as lo nom dels jorns de la setmana ? O alara a l’enveja d’anar far un torn de mercat ? Se sap pas s’a causida la version tradicionala o s’a fach descobrir a sa classa la version descabestrada e estrambordanta d’Humpty Dumpty, per l’ora es a verificar se los enfants an ben tot comprés. L’avètz notat, sénher Loregent es totjorn tan conscienciós e quita pas de seguir las recomandacions del Manual Grand de Pedagogia Pedagogica.
Lo lard, pas mai que lo fum, fa pas gaire partida de la vida dels enfants d’ara… Pasmens, a la question :
« Sabètz çò qu’es, lo lard ? »,
una man se lèva : la de Clar.
« Ieu sabi, ieu sabi ! Lo lard… es çò que las gents dels musèus penjan sus las parets ! »
Qualques jorns puèi, la classa es per carrièras ont se ten una mòstra d’art de carrièra (en francés « Street Art »). Escolan·as e regent son al pè d’una òbra giganta ont se veson de cats. Aqueles cats semblan coma estirats : una brava distància entre lo cap e la coa, mentre que la nautor sus pautas es pas proporcionala. Aital, son de cats tot en longor.
Clar, encara el, interpèla lo regent :
« As vist, son de cats longs ! i ! i ! i ! De cats longs…coma lo magasin ! »
Tant que d’enfants de 6 ans saupràn jogar amb la lenga e presar los jòcs de mots, poirem servar un pauc d’optimisme cap a la lenga nòstra, non ?
