Loís Alibèrt, en 1935, dins la Gramatica escriu la paur, pauruc, sense precisar que paur se deu legir [pòw] e que pauruc se deu legir [pawr’yk]]. Aquò son de grafias imprecisas mas en coeréncia ambe tot lo sieu sistèma grafic d’aquela epòca.

         Bon gramatician mas pas gaire pedagògue realista, deviá estimar que tot lo mond sabiá que i aviá un [é] dins aquel e un [è] dins castèl. Escriviá donc Aquel castel. Nosautres, ara, escrivèm Aquel castèl. Escriviá tanben la sola per «la qu’es pas acompanhada» e tanben la sola «lo dejós del pè». Ara, avèm plan rason de destriar la sola de la sòla. E donc, a l’espòca, escriure la paur per [la pòw], perqué pas ?

         La fòrma medievala del mot es la paor , ambe las variantas pavor e pagor. Avèm tanben exactament la meteissa evolucion dins Caors (e la varianta grafica Cahors), dins Vaor que son passats a [kòws] o [kòw] e a [bòw] e dins un pro grand nombre de mots de l’occitan de la region de Briançon, quitament de l’autre costat de la frontièra estatala franco-italiana, ont un mot coma lo mocador, ambe la fòrma septentrionala lo mochador, passèt a mochaor e, aquela fòrma medievala es venguda [mutshòw] dins lo parlar local actual. Paor – páur, mochador – mocháur : meteissa evolucion.

         S’escrivèm *Caurs, *Vaur, lo *mochaur, la *paur, aquelas grafias ríscan d’èsser mal legidas. Ai agut remarcat mai d’un còp que d’occitanistas plan intencionats se figúran que [la pòw] es la prononciacion escarraunhada de lor parlar familiar e que cal dire *[la paw] en bona lenga d’òc. Aquò es una error. E los que la fan son, de còps, d’universitaris. Los païsans pàrlan plan e los universitaris occitanistas pàrlan mal : es un comble !

         Se convenèm que au se legís [aw] e que áu se legís [òw], aurem una grafia eficaça ont los mots ambe áu seran pas prononciats escarraunhats. Aurem d’una part opausar, pauc, pauruc, pausar e d’autra part Cáurs [kòws], Váur [bòw], lo mocháur [lo mutshòw], la páur [la pòw].