Nicolau Granier

Me 'peli Nicolau e sei un pitit nuvel de trenta un ans. Lo prumier còp qu'ai auvit la lenga : 'quò era chas mos grands que demoràven en Corresa, devèrs Ajac. Totparier, 'quò era nonmàs de la pitas expressions, daus biais de dire e subretot daus juraments. 'Quò es de las annadas mai tard qu'ai realizat qu'un tresaur durmiá jos mon nas e que sei vengut/tornat a 'quela lenga : l'occitan lemosin. Aura, demòri a Aissa, rasís Lemòtges, onte contunhi mon chamin occitan en boirar lo parlar de mon grand al parlar locau. Per lo fantastic, 'quò es un pauc parier coma per l'occitan, l'ai vist tot pitit en Corresa emb 'na granda fontaniera e 'na tanta que m'agrada de sonar "fachilhiera" (quitament si aura dirian pusleu "nuvel atge"). Puèi, de segur, i a 'gut tots los libres e subretot los filmes (per un goiat tant fenhant coma ieu).