Landar a Bellanda

Per fòrça, s’estacar a parlar de Niça/Nissa reven a si fretar súbito a la question : « Mas coma cau escriure lo nom d’aquesta ciutat ??? »
Presa de tèsta au Diari. Aüra fagueriam cen que cadun auria fach a la nòstra plaça : avem chausit, en pròpi, de non chausir. Avèm, segur, armonizat en quauqu articles, per lo tieu confòrt car legeire, mas nen semblava important de laissar dire lu abitants de la Contea, que si sentèsson « a maion » en un magazine que son de mai en mai numerós da lièger. Minga azard !
E finda si siam demandats se aquela oposicion, que n’es bessai pas una, faia pas partida de l’identitat niçarda. Cen que pilha forma dins aqueli pàginas – e rengraciam encà toi lu contributors d’aver donat la man per pintar aquesto tableu – es ben una dualitat, que pua a l’an pebre. Lu romans e lu grecs, li ribas (la drecha ò la seneca ?) e li còlas, França e Savòia o Occitània e Ligúria, la còsta betumada e lo Babasoc, las figuras revolucionàrias e lu eròis napoleonians, lo torisme de massa e la contra-cultura, lo Carnevale de la carriera e lu carris dei institucions…
Lo nòstre trambalan farà monta-davala, caleram en vila embé lo guida David Assas-Silveri, passeram li còlas embé Laurenç Revèst, e mai Sauvaigo, Joan-Luc fàcia a Jànluc, pi rescontreram li doi caras darrier una nòva Gramàtica nissarda que nen ajuda totplen per escriure aquest edito : Gili Van Heems e Mateu Blas, pònts tra lo balon e la lingüistica…
Li seràn pas una mas ben doi vilas au còr d’aquesto numèro : Niça… e Bellanda, son reflès pantaiat, dau bòn !