Florian Vernet, triptic ovni

Florian Vernet sembla aver bastit un triptic, amb tres romans que son d’ovnis dins la creacion literària occitana, al biais de Jheronimus Bosch amb j@rdindelasdelicias.com, seguit de La Nau dels fòls. Mas s’acabariá per Cachavièlha psicomotritz, dins aquel esperit, coma una cançon de Dylan ? O la creacion aurà jamai de fin ? O podèm esperar.

L’autor partís de la realitat e de las impressions que se fa. Coma escrivan baug, e non pas un sociològue, un psicològue o un analista politic e ideologic. Quand la realitat passa a la literatura e a la ficcion. Vaicí çò que pòt capitar.
Es un autre biais d’evocar de tèmas que la sociologia o lo realisme (socialista, naturalista, istoric…) poirián tractar. Un biais barròc, caricatural, satiric, e critic de parlar de la realitat. E, particularament de l’influéncia suls pòbles de las ideologias, qualas que sián, quand servisson a maites nivèls a préner lo contraròtle suls individús e sul grops socials e a los manipular.

Es occitana s’òm vòl, la referéncia, mas non pas sonque. Per aquò cercar darrièr los mots de correspondéncias precisas, de noms de personas existentas, de claus, es illusòri e sense interès vertadièr (levat per la genèsi del roman benlèu ?).

Après maitas lecturas, òm pòt dire qu’o cal préner per çò qu’es. Es a dire una ficcion escricha per un òme d’aicí, amb son experiéncia insuportabla d’aquesta realitat sense nom – esquizofrenica de fach – qu’es la nòstra d’estrangièrs dins lor pròpri país.

Çò important, se tròba puslèu dins l’evocacion del foncionament d’un mond totalament imaginari coma una cachavièlha, qu’es vengut fòl. Que sembla lo nòstre, e qu’es sentit e viscut aital. Per parlar de la foliá, òm pòt donar una analisi clinica (es lo trabalh de la psicologia). Òm pòt tanben mostrar de fòls, e es puslèu lo ròtle de la literatura. E, fin finala, ne rire, per evitar de plorar.

Es lo questionament de qualqu’un que se demanda encara cossí d’una idèa justa e generosa se faguèt una tala catastròfa. Cossí los òmes acceptan, cossí se fan complicis e de còps actors d’un instrument d’illusion e d’alienacion de mai. D’una maquina a pèrdre, a engatjar de vidas dins l’errança, e a daissar a una minoritat calculatritz los jòcs verinoses del poder.

Per quant a la proximitat romanesca, al biais d’escriure e a la ràbia, sembla qu’es del costat de Thomas Bernhard.

Una ficcion sus fons de realitat, coma lo Voyage en Grande Garabagne de Michaux. De meditar, vista d’en naut. Per préner de reculada sus la situacion e… temptar de cambiar l’anar del mond?