Alice Traisnel – Etnofotografa sens filtre

Som etnolingüista e fotografa documentària. Passi de temps amb de personas qu’an de causas a transmetre e i pausi mon agach scientific e/o artistic.

Diriái lo rapòrt entre l’òme e l’animal, la realitat del monde païsan. Èra una curiositat a la debuta, puèi ai descobèrt lo contact amb l’animal, l’agricultura, cossí te càmbia d’anar al ritme de las bèstias, amb paciéncia e umilitat.

Èri perduda dins lo Larzac, doas mametas charravan en una lenga que ne coneissiái pas a l’epòca. Causiguèri d’estudiar l’occitan. Dins mon trabalh, la lenga de rescontre compta fòrça dins la relacion amb lo mond. Subretot quant es la lenga mairala. En 2014, pel memòria de màster, causiguèri lo subjècte de la modernizacion de las lengas dins la transicion de la bèstia al tractor, amb totas las observacions lexicalas, morfologicas, tecnicas, los emprunts… Ai observat cossí lo fach de se dessolidarizar de la tèrra entrava dins lo vocabulari de cada jorn.

Me soi formada al reportatge fotografic. M’a permetut d’apregondir, de balhar una valor ajustada a mon trabalh. Prenguèri consciéncia qu’èran d’istòrias e de moments unencs. I a la mission de gardar un pichon quicòm e l’importància d’aver un supòrt de restitucion. Per la memòria, la reconeishença, per mercejar del partatge e del temps passat.

Som subresensibla a la pintura. Polloch, Solatge… Als poètas coma Prévert o René Char tanben Lors univèrs me balhan un sentiment de libertat absoluda. Som tocada pels païsatges, i a tostemps quicòm ligat al temps. Explòri los haïkus fotografics contemplatius : son de serias de 3 fòtos coma d’haïkus japonés. Es un desfís #nofilter, sens filtre ! (arríders) Perqué n’ai un sadol del mond que pòdon pas mai apreciar una fòto non-retocada. La poesia de la realitat, sens anar cercar « l’exoticitat », aquò me pertòca.