Alice Traisnel – Etnofotografa sens filtre
Alice Traisnel, qui ès donc ?
Som etnolingüista e fotografa documentària. Passi de temps amb de personas qu’an de causas a transmetre e i pausi mon agach scientific e/o artistic.
As un tema de predileccion ?
Diriái lo rapòrt entre l’òme e l’animal, la realitat del monde païsan. Èra una curiositat a la debuta, puèi ai descobèrt lo contact amb l’animal, l’agricultura, cossí te càmbia d’anar al ritme de las bèstias, amb paciéncia e umilitat.
Quin e’t botès a l’occitan ?
Èri perduda dins lo Larzac, doas mametas charravan en una lenga que ne coneissiái pas a l’epòca. Causiguèri d’estudiar l’occitan. Dins mon trabalh, la lenga de rescontre compta fòrça dins la relacion amb lo mond. Subretot quant es la lenga mairala. En 2014, pel memòria de màster, causiguèri lo subjècte de la modernizacion de las lengas dins la transicion de la bèstia al tractor, amb totas las observacions lexicalas, morfologicas, tecnicas, los emprunts… Ai observat cossí lo fach de se dessolidarizar de la tèrra entrava dins lo vocabulari de cada jorn.
E la fotografia, quin i ès arribada lavetz ?
Me soi formada al reportatge fotografic. M’a permetut d’apregondir, de balhar una valor ajustada a mon trabalh. Prenguèri consciéncia qu’èran d’istòrias e de moments unencs. I a la mission de gardar un pichon quicòm e l’importància d’aver un supòrt de restitucion. Per la memòria, la reconeishença, per mercejar del partatge e del temps passat.
Que son las toas inspiracions fotograficas, artisticas ?
Som subresensibla a la pintura. Polloch, Solatge… Als poètas coma Prévert o René Char tanben Lors univèrs me balhan un sentiment de libertat absoluda. Som tocada pels païsatges, i a tostemps quicòm ligat al temps. Explòri los haïkus fotografics contemplatius : son de serias de 3 fòtos coma d’haïkus japonés. Es un desfís #nofilter, sens filtre ! (arríders) Perqué n’ai un sadol del mond que pòdon pas mai apreciar una fòto non-retocada. La poesia de la realitat, sens anar cercar « l’exoticitat », aquò me pertòca.
Que gavidès missions de collècta en Normandia, en Gasconha, en Pèiregòrd, en Arièja… De scientifica a artista fotografa, quin vives aquera postura dobla ?
Pòdi pas desconnectar la realitat sociala de l’observacion scientifica. E quand sabi que som en fàcia d’un dels darrièrs locutors, i boti encara mai de còr a l’obratge ! Es la vida reala, umana. N’es pas un conte, son de mots e d’istòrias personals. Ai l’impression que la postura scientifica empacha de conéisser lo terrenh, sustot quand trabalhas sus una lenga que se pèrd. Cal prene en compte los paramètres e los ritmes de vida, e sustot pas arribar amb d’idèas preconcebudas. La postura scientifica ven aprèp, al moment de tractar las dadas.
Laissar un comentari