Albert Pestour (1896-1965)
(1896-1965)
Albert Pestour
Poèta lemosin
Albert Pestour nasquèt a Manhac (Vinhana Nauta) en 1896, dins una familha de la bona societat locala mas empaurida (son paire logava de veituras) ; defuntèt en 1965 a Colonhés e Champs Niers (Dordonha). Aprèp la guèrra de 1914, que ne sortiguèt gasat, daissèt París ont l’avián menat d’estudis literaris (sos parents volián que faguèsse medecina), per se recaptar a las pòrtas de Periguers dins sa proprietat de Chantamerle, una mena de tebaïda a sos uèlhs. I farà valer sos talents de paisan mas tanben de jornalista o d’escrivan en francés e en lenga d’òc. Sa primièra brocadura, Ode pour le retour du roi (1920), es seguida d’un recuèlh mai espés de poesias, Lou reban sus l’autura (1928), amb un poèma liminar de… Carles Maurràs. Es dire sas opcions politicas (serà redactor a L’Action française), çò que l’empacharà pas de collaborar a mantunas revistas occitanistas (Oc, Lo Gai Saber) o felibrencas (Le Feu, Marsyas).
Coneissèm sustot uèi son òbra pel Florilège limousin d’Albert Pestour (1865), degut a un amic de sempre, l’òme de letras André Berry (1902-1986), fin coneisseire dels trobadors e de la poesia occitana. D’unes poèmas son de comparar amb lo famós Parti pris des choses de Francis Ponge.
La Fija
Quoes toun esclardour missarda,
Octobre ufanous e liaud,
Calhada en perlas de miau,
Que la fija bleia garda.
Quoes l’amourouza chalour
Ounte s’abranda toun ama
Que nous flaunharda e nous crama,
Dins queu fruch a goust de flour.
Quoes toun ama que s’aciala
Dins queu fruch coulour de dol,
Quand deija bressas lou sol
De ta despolha reiala.
Mas que sia gaire sabent
Mas que sia gaire sabent,
Paubre pescha-luna,
Sabe pertant mais que d’una
Chansou que lou vent
Engruna.
Mais sabe, segound lou jour,
Lou moument, la prada,
L’odour
De l’herba coudada
Que flereia mais que flour.
