“A Jòc !”

Antau la paraula de l’engatjament au tambornet, mostrant ben que dins l’esperit de sos creators, èra pas mai qu’un jòc, rencontres mai o mens amistoses entre vilatges vesins. Mas s’anatz sus lo site de la liga de tambornet vos parlan ara d’espòrt. Antau ne va de la petanca, onzen espòrt practicat en França que dison, o dels Jòcs Olimpics qu’an de jòcs pas que lo nom. Mai qu’un cambiament de lexic, las lengas de pelhas que ne siái mancaràn pas de plànher la mudança d’una societat que se sap pas pus amusar e que fa de longa dins las competicions acarnassidas.

Emai lo lòto de las mametas ! Adieussiatz lo cambajon o lo mièg moton viu d’un còp èra que venián adobar un temps lo pan dur dau cada jorn. Ara las micoquetas ranças de la pèl-tirada e dels pòts botoxizats coma lo rebòrd d’un pissador son de professionalas de la ganha en milièrs d’èuros que los jogaires de poquèr a costat son pas mai que d’innocents ninòis de Niana. E ensajatz per veire de sortir un « bolega » galòi au cap de partida qu’en mai an pas pus de saquetona mas una maquina que caga de bolas numerotadas, seriá coma de bramar « monta-lo » en finala dels Jòcs Olimpics quand n’i a un que fa au chival d’arçon o « vai lo quèrre ! » quand un atlèta t’escampa lo pes a petelega. Seriatz acalhaudats lèu fach en plaça publica !

Volètz que vos diga ? Lo nòstre cap-redactor aimat nos demandariá d’escriure sus quicòm que se practica pas pus ? Que non pas. Nos demòra lo jòc de la galejada : presar las replicas dels uns o dels autres, subredire dins una exageracion mesurada e chucosa, finaudèla, deslargar una tirada trufandièira o satirica, gausar una comparason gostosa…
Mas, aquí sèm mai dins l’espòrt nacional !

Enfin, es çò que ne dise, ieu.