A Na Loba
Quand escrives en òc e que te demandan un tèxte sus las femnas, aquò’s d’una granda simplicitat que se pòt faire referéncia als trobadors que cantavan, adoravan, sacralizavan la Dòna o al Frederic Mistral a celebrar Mirelha e Magalí, « ma tant aimada ».
Entre totas las femnas d’òc, voldriái dins aquesta pagina saludar la memòria de Na Loba, senhora de Puègnautièr. Son pichon nom li donèron a la naissença o èra un escais ? Mistèri. Una loba, i pòt aver una connotacion sexuala un pauc depreciativa o alara es la referéncia mitologica a la Loba de Roma. Coma la granda vila etèrna ten sèt sèrres, nosaus avèm plan sèt felibres ! Foguèt cantada e aimada per unes trobadors, e d’aqueles que demorèron d’annadas (e que i son encara) al cap del Tòp Se Canta ! I aviá lo vesin : Ramon de Miraval e puèi, de segur, lo Peire Vidal qu’èra lo mai fòl de la freta, que per ela se vestiguèt de lop e te prenguèt una repassada de còps de pals que lo daissèt quasiment per mòrt. L’influéncia de Na Loba sul monde trobadorenc se trapa dins lo raconte seguent ont vos podètz amusar de cercar totas las referéncias als nòstres escrivans medievals. A vos de jogar (i a pas res a ganhar !)
Na Loba a la finèstra
« Per la finèstra de la tor granda, Na Loba de Puègnautièr mira aval als quatre cardenals de còps qu’una star is born e avisa una marca bruna qu’avança anonima cap al ventador del fornièr dins lo rainbow del cèl iranjat de l’alba d’un dia novèl.
S’arrèsta jos una figuièra, l’òme vestit de la pèl d’un lop cRudèl. Alara, Na Loba reconeis lo trobador Pèire Vidal, de retorn de qui sap ont : de lonh, de Maruèjols, d’Ussèl o de Porcairagas.
Li vendrà cantar una serenada coma lo pairòl traucat d’un montanhagòl : se n’escaparàn sentors d’amor, jòia e paratge e lo còr de la castelana ne trefolís coma una còrda de laüt. »
Na Loba estatufiada
La comuna de Puègnautièr, expèrta en allegoria medievala, rendèt omenatge a la granda dama de nòstre sègle d’aur en plaçant una estatua sus la plaça davant lo grop escolar. I podètz véser atal una polida estatua de… loba (la bèstia). Atal, cap de drolleta del vilatge ven pas a l’escòla vestida en capaironet roge, mas de qué sabon los escolans (e, de còps/sovent, los parents e los ensenhaires) de la castelana d’un còp èra ? Bon, balhèron tanben son nom a la sala d’espectacle de la Comuna que reçaup regularament espectacles en lenga nòstra.
E la comtessa de Dia…
D’unas damas èran cantadas pels trobadors, mas d’autras cantavan, escrivián e trobavan : èran las trobairises. Dins la tièra, cal destriar la comtessa de Dia. Ne profiti per denonciar aicí la marrida fe de totes los trobadològues, musicològues e istoriològues que li balhan sistematicament lo pichon nom de Beatritz ! La quita Paulina Kamakina relèva pas l’engana dins son antologia feminina/nista. Alara, qu’es clar (efectivament) coma d’aiga de ròca que lo pichon nom oficial e d’usatge de la comtessa èra : Clareta. Bon, es pas Na Blanqueta de Limós, mas aimi plan tanben Clareta de Dia ! Ieu, sabi una comtessa…
