Del somiaire lo semenaire
Una nuèit d’aigardent, me tròbi a bicicleta sul cai d’Austerlitz. A son cap me’n vau. Coneissi aquela rota metallica, l’ai percorreguda tot del long. En dessús dejós, ai marcat sas galariás mas aquesta nuèit, soi sec. Me pausi, espii al luènh. Trantolanta, la ròda fugís la gara, passa lo pòst d’agulhas, las soas luses. Degun per m’empachar. Soi vengut per trobar aquela que davala del tren, la montanha coma una femna que me consolariá. Ai freg.
Son quatre oras, la negra nuèit. Soi solet e la musica pica mon cap. Lo finàs fòn sona mas de gravas marcan lo pas. Sus aquel camin de fèr m’envòli a ran de reblariá. Sant Jacme cacalassa d’aquel clicadís de bèstias mecanicas. Los trens me rasejan, soi entre els. Sentissi la corsa e barri los uèlhs. Quand l’alba punta soi roge, soi naut. Entre dos puèges, au mièg del Garabit.
En guisa d’entrecamba, la Traucariá. Ieu tanben, sortissi de mon trauc. E se cabussi, l’Aubrac, lo Causse, las Cevenas. Aval, la mar, que m’espèra. Vièlha d’istòrias e de pòbles. Veni d’aicí, ne venèm totes. Òc, m’escapi d’aquel raconte que se refusa a sa sorga e pòrta dins son dintre aquel que tan plan la beguèt. L’asuèlh sens ròca ni mai gòrja, o daissa. Crida sens mesura tant evòca aisiment. L’ocean el, s’amaga pas, ditz. Dins lo mormolh de l’èrsa, la scelerata.
Per la planura, estampèri mon chafre.
Dins l’escurina de la vila, de las soas rafiduras.
A la cima de la lenga, uèi vesi clar.
A la punta del pic la disi, canti deman.
