Arbres d’en çò nòstre (Entre sciéncias e racontes)

Perqué los grifols an las fuèlhas brilhantas e ponchudas ? Quines son los diferents usatges del fraisse e del sambuc ? E d’ont venon aqueles agulhons corbats cap al sòl de l’agalencièr ? Puèi, perqué las fulhòtas del tremol quitan pas de bolegar ? Iveta Balard nos balha sas pròprias responsas, entre realitat e sòmi. Aital, d’unes dison que son los plors de las cinc filhas del dieu del solelh Eliòs, cambiadas en tremol aprèp la mòrt de lor fraire, e inconsolablas, que fan bolegar las fuèlhas d’aquel arbre. D’autres un pauc mai racionals, los botanistas, explican que la fuèlha del pibol a una coa longa, aplatida, e penjada, en equilibri, freula, sul limbe, que quita doncas pas de tremolar. Çaquelà, la vesina de la mameta, la Frasia, nos conta una version mai plasenta : una nuèch, pel campèstre, per se desliurar dels farfadets valents de la bruèissa, la femna lor comandèt d’anar bolegar doçament las fuèlhas de cada tremol, per que se lève un ventolin agradiu als òmes e als animals…

Dins Arbres d’en çò nòstre, l’autora nos mena en passejada demest los arbres del Causse avaironés, del fau al tremol, en passant per l’avelanièr, lo cornièr, lo grifol, lo sambuc, lo drulhièr, lo fraisse e lo cerièis. Un biais agradiu de descobrir, o tornar descobrir, los arbres, majestuoses, que nos acompanhan tota la nòstra vida, mesclant a l’encòp las fotòs e los racontes, las legendas e los sovenirs, lo francés o l’occitan, e las sciéncias e la magia.