L’emparaulada
Es un temps per la paraula, un temps per daissar lo temps a la paraula.
Es una entrevista longa que dona al que se tròba fàcia a la camèra lo temps per explicar, per contar. L’emparaulada es tanben per daissar lo temps d’escotar. L’emparaulada es lo contrari de l’urgéncia de l’instant, lo contrapè de çò que dison l’immediatetat.
Sens per aquò causir l’austeritat, es la paraula qu’es al centre de l’imatge. Los mots comptan e los silencis tanben.
Los convidats de L’emparaulada son de monde qu’an escrit, parlat, transmés, ensenhat, aprés ; o tot a l’encòp.
L’objectiu es d’ajudar l’auditor-telespectator a comprene un caminament, un engatjament, una òbra, còps que i a, e tot çò que l’environa.
Lo primièr dels « emparaulats » es Joan Larzac. Segur, i a l’òbra literària, mas i a evidentament lo prèire, l’òme de fe, l’òme que coneis e aima l’Orient Mejan, lo Liban, e la Palestina qu’es la tèrra d’aquel « qu’esclaira » sa vida. Es l’occitanista que visquèt son enfança entre Seta e Roergue. Es lo que revirèt la Bíblia en occitan e que vos dirà, ça que la, « qu’es pas aquò l’òbra de sa vida ».
La segonda « emparaulada » es Maria Joana Verny. Son engatjament per la lenga occitana es conegut, que siá a l’universitat de Montpelhièr o al dintre de la FELCO.
S’interèssa a la lenga ausida dins sa familha sus l’Aubrac, mas que parlèt pas en familha. Professora en licèu e a l’universitat, ditz e tòrna dire que, per ela, lo servici public d’ensenhament es la solucion primièra per la lenga occitana. Se reivindica militanta comunista, en actes e en paraulas.
Es la novèla emission d’Òctele. Una entrevista que dona lo temps per comprene.
