I a, dins la recèrca d’intemporalitat del poèta, d’unes imatges constants e recurrents. L’arbre n’es un, tanplan en çò de l’occitanista. Simbòl a l’encòp de la ligason entre la tèrra e lo cèl, de la permanéncia, es tanben per l’occitanista lo simbòl de la resisténcia. Me tòrna tot còp a l’aurelha una cançon de Peiraguda que ditz :

« Ne sei pas un albre
Pas mai grand castanh que bèl pomièr
N’ai pas de folhatge
Pas mai de fruch salvatge
Lès pincadas al cur de mon país
Ai de tant prigondas raiç
Ai de tant rebelas raiç
Que degun me podrà desregar. »

Emai siá pas dit, i a d’un biais inconscient plan sovent tot aquel jos entendut dins un poèma que parla d’arbre. Plan segur : quin bonur de costejar un element qu’an conegut nòstres aujòls e talament d’autras generacions abans nosautres ! Un representant de la flòra que segon las combinasons de sas espècias fargarà lo quadre vegetal d’un país, que siá mediterranèu o oceanic, o perqué pas de la mar de Japon o subartic ?

Lo poèta Silvan Chabaud, pasmens reivindicatiu dins son ragga-hip-hop de Mauresca, costeja los arbres d’aquel biais dins son recuèlh Aubres /arbres, marcaires de la mineralitat de son país. Se passeja d’arbre en arbre coma dins un inventari viu, mas segon son enveja per passar de l’un a l’autre a sa fantasiá. Als amators de poesia, lor ven benlèu l’enveja de far un raprochament amb aquela òbra picturala de Joan-Maria Petit e Pierre François, Bestiari, aubres, vinhas, un inventari tanben « fantasierós » coma una passejada e dins lo perlongament del genre del bestiari de l’Edat Mejana : lo poèta pòt prestar a còps legendas, poders e vertuts a un arbre sens cap de fondament scientific. E ben òc, mancariá pas qu’aquò, de demandar a un poèta de daissar l’empiric per far de scientific ! Es tot aquò qu’analisa lo prefaci de Roland Pécout, en nos brembar plan que dempuèi los trobadors e l’albespin, l’arbre ten bona plaça.

Los poèmas de Silvan Chabaud son d’haikus sens ne prene la forma. Un biais de dire l’indicible, liure de las associacions que causís. L’arbre es quora silenci, plen d’« ausèus muts » (Lo mèrle) o tot son contrari per « traucar lentament lo mantèu gelat dau silenci » (Èlves). D’efièit, coma o ditz Roland Pecout, i a tot un chamanisme dins l’arbre. Ne vaquí la pròba :

« Dançar sensa bolegar,
D’un marchar invisible
E pasmens evident. »

Lo poèta es cantaire « coma un blues a mitat dich », que lo miugranier, çò-ditz, es un arbre que patís. Nos balhar d’ausir cantar lo calpre « ai vaus ennebladas » ont « se pèrde la maire d’un riu » mentre que los ametlièrs son « freules e drechs », de qué ne far una polida faula. E i a d’autres arbres qu’i pensam pas… Coma pintrariatz, vosautres, l’arbre d’amor ?

Silvan Chabaud, Aubres /arbres
Prefaci e reviradas de Roland Pécout, Dessenhs de Joan Chabaud
Edicions Trobar Vox, 2018