Florian Vernet es costumier dei racòntes a pòrtas e fenèstras multiplas, sei libres multiplican lei juecs de miraus e nos fan passar, ben sovent, de l’autre costat dei causas. Son darrier roman, au títol diabolic, es un tèxte apocaliptic dins la vena dei pròsas d’anticipacion lei mai recentas. Imaginariam ben son libre représ en scenari de cinèma. I es question, coma sovent, d’una vila e d’un país que semblan ben a Besièrs, Montpelhièr e seis environas (notadament la montanha de Carós). Enfin, i semblan e i semblan pas (son jamai clarament nomenats), tot es en finesa de rebats enganaires.
Dins aquel univèrs, qu’es lo nòstre a pauc pres, a nòstra epòca, un joine òme a perdut sei parents. Viu amb sei grands que li permeton de servar un contact amb la realitat de l’espaci ont demòra, sa lenga, seis aubres, sa mar, sei rius, sei montanhas… Mai tot es passadís, tot li escapa. Lo mistèri d’aquela disparicion es au centre de l’intriga. Sei gents èran de grands fisicians que faguèron una descobèrta scientifica capabla de trebolar tota nòstra percepcion dau mond. Lo racònte ten una dimension iniciatica dobla : s’agís de seguir un joine dins son evolucion de vida sus lei piadas de seis originas, e de son avenidor. De fiu en cordura, lo laberint narratiu s’organiza. Lo narrator es un pròchi dau personatge principau qu’assaja, en recuperant de corriers, de fichiers sus de claus USB, de reconstituir lo percors de son amic. Aquela estructura permet una alternança de discors e crèa una polifonia interessanta que, justament, dona de prigondor e d’espessor au tèxte. Un tèxte que se fa embut ont la paraula, en vertolhon, fa resquilhar lo lector fins a la revelacion finala.
Dins l’univèrs de 666 i a de moments, corts, de luecs, precís, ont apareisson de passatges per d’autrei realitats… lo meme mond, en fach, mai amb un decalatge temporau mai o mens larg. Ne direm pas mai que riscariam de ne dire tròp. Un còp de mai, Vernet nos empòrta dins un imaginari desbridat qu’es, a i agachar de mai pròchi, un rebat a pena desformat de nòstre quotidian. Questiona la disparicion deis èstres aimats, la partença e la transmission. Lo libre jòga amb la tendéncia actuala de la collapsologia, entre derision e luciditat franca ; enfrenta la realitat de la crisi ecologica que siam a viure sens baissar lei braç. Es un racònte d’amistat, una òda a la fraternitat. Lo narrator cèrca de refaire lo camin de son amic perdut que, de son costat, es en questa de sa familha esvalida.
Nautrei, lectors, lei seguissèm tanben per lei ragantar e ragantar lo nòstre monde, la nòstra lenga… Ragantar, dins un gèste ultime, tota la nòstra umanitat.
