Visca l’espòrt !
En aquesta annada dels Jòcs Olimpics e en fin de temps de confinhament, es enfins ora de tornar parlar d’espòrt.
Vos farai pas d’alonguis sus los benfaits de l’esfòrç, lo ben-èsser personal, lo respirar la santat a palmons plens d’aire (a ! l’oxigèn), lo despassament de se, l’esclafament del nas de l’adversari, los arrengaments amb lo règlament, lo respècte (mai o mens) de las règlas, la consideracion pels arbitres, lo còst dels dreits televisats… Enfins, totas aquelas causas que fan que l’espòrt es espòrt e que ne fa córrer lo dimenge de matin en vestits lusejants a faire paur als esquiròls o pedalar sus bicicletas qu’avançan totas solas !
Vos cal plan legir ma frasa d’introduccion : « es enfins ora de tornar parlar d’espòrt ». Aquò per vos afirmar qu’al delà de l’esfòrç fisic e de las tecnicitats necessàrias, l’espòrt es d’en primièr de paraulas !
Lo comentari es una segonda natura cò de l’afogat d’espòrt : en cadun, s’amaga un Omèr capable de contar unas Odissèas a far venir palles los dieusses de l’Olimp. Aquò ven del paire o del papeta qu’abans e aprèp cada partida contavan qu’èra plan melhor abans, qu’ara l’espòrt es pas mai çò qu’èra… Inutil d’opausar arguments del genre : « Cal plan evoluir : las recèrcas avançan ; la pauma de rugbi pesa pas mai un ase mòrt ! Vòls que te diga : francament, èra plan melhor antan ! »
Quand dos afogats se rescontran, caldrà pas una minuta per que venguèsse la formula : « E te sovenes d’aquela partida ! E Untal que s’escapèt coma un lusèrp ? E de l’arbitre que foguèt exfiltrat pel GIGN per una passa en-abans qu’aviá pas vista ! » Lo collèga te pòt respondre : « E òc, me’n soveni plan : se passèt dabans mon nas » o, alara : « I èri pas, mon cosin me ba contèt e se debanèt pas brica coma ba dises ! » E te va explicar segonda per segonda una accion qu’a pas jamai vista ! D’alhors, es a-n-aquò que se reconeis l’esportiu de qualitat : la capacitat de te contar partidas que vegèt jamai de la vida ; d’explicar cossí se passarà lo rescontre del jorn que lo Marcèl acabarà pas amb lo genolh que clasqueja e que m’estonariá pas que l’Armand prenguèsse un carton roge qu’es remontat coma una pendula. Qu’impòrta la resulta finala ! De tot biais, siá arrestarà tota contèsta en afirmant : « Te l’aviái plan dit que se passariá atal ! » o alara, d’autres an la saca plena de « se » : « Se la pauma èra pas tombada de las mans d’aquel arlèri de pilar, tot seriá estat cambavirat, vos ba pòdi assegurar ! » Lo dobte es pas en magasin.
Bon, d’unes còps, se cal plan rendre a l’evidéncia : l’equipa locala a perdut, e de mai contra los vesins. « M’estona pas ! Amb los dirigents qu’avèm ! Abans de pensar a la tresena mièg-temps, i a dos còps quaranta minutas a jogar ! »
Te trapas sul camin dirècte per la depression, la desolacion, lo lagui, los plors, los samucs… que s’estomparàn lèu per daissar plaça a la preparacion (totjorn en paraula) de la partida venenta. La ròda vira e la pauma redòla en tòca !
