Suu delta deu monde
Suu delta deu monde, la poesia femenina que gaha, fin finau, la soa volada ! Sublimar l’amna e la paraula rafinejada, anar au rescontre de l’Art Poetic Femenin, qu’ei la mira de l’Antologia Paraulas de Hemnas.
La hemna, la poesia e la lenga d’òc – fàcias deu prisme men – e’ns avian de cap tau men postulat de partença : que j’a agut, au passatge de las annadas, ua manca flagranta de publicacion femenina dens la literatura nòsta. Non s’ac podèvan deishar atau las causas. Que m’a calut – dab hèra paciéncia e devoament – començar pòc a pòc a recoltar l’elixir, lo mèu de la poesia occitana modèrna. Telefonar, escambiar mails, letras, cercar adreças, contactes sus Internet, encontrar e convéncer las poetessas : qu’èra temps de hissà’s de cap tau prestigi meritat de la loa literatura, temps de deishar ua marca tangibla entà las generacions poeticas venentas, temps de tintar diferentament l’univèrs…
Estujada dens lo silenci, la poesia que s’avita aquiu dens l’esperit e lo còr de cada hemna. Qu’ei un mantèu d’emocions e de mots brodat, sovent deishat – malurosament – au desbromb dens un vièlh armari. Manca de temps ? La poesia qu’ei contrària ad aqueth macrocòsme de velocitat e de violéncia. La restablir – e mei que mei en occitan – dens la societat modèrna qu’augurava en doçor ua renavida literària tant esperada ! D’un estile brac e sensible ; un poèma, ua pròsa poetica ; se tregen dirèctament a la sorga pura deus sentiments. Arreligà’s d’un navèth biaish au còsmos, arronçar provitas perdudas dens lo fosc, la poesia e’ns arrehica dens l’apatzament de la creacion. Besonh espirituau e filosofic, qu’ei un intim qui vòu aténguer l’universau entà desempresoar l’èstre.
Reabilitar la realitat scientifica e culturau n’anava pas shens la Lenga d’Òc ni la Hemnetat. L’importància d’arreplaçar la lenga occitana dens la literatura modèrna per las riquessas que mia dab era, qu’èra cruciau. Doman qu’ei tròp mausegur tà nosautes entà non pas nse mobilizar.
Las poetessas que s’ac an volut inscríver divèrsament dens lo monde e miar, las/los qui voleràn seguir lo camin, ad ua presa de consciéncia : lo monde qu’ei de mila mondes hèit. En deishar dintrar la lutz sus las loas escrituras, qu’an acceptat de parlar d’amor, de puretat e de gòi, mes tanben de malenconia, de colèra e de tristessa. Cada poetessa qu’illustra un camin, un punt de partida tad ua percebença mei coerenta de l’experiéncia umana. Totas amassas, que hargan un sistèma hèit de mensh d’injustícias.
Las poetessas occitanas que pòrtan secreta dens la vita vitanta l’inspiracion poetica carrejada per la lenga d’òc. Que’u permet dens las loas escrituras de materializar la reviscolada deu sègle nòste. Infirmièra, cantaira, naturopata, regenta, jornalista… qu’ei essenciau de’us deishar la paraula entà muishar la loa faiçon d’arrecaptar lo monde e de’u balhar sens. Lo constat qu’ei simple : la poesia occitana ne « brusca » pas las personas, n’engendra pas l’indiferéncia, que denóncia e qu’emberogeish las evidéncias tot en demorar fòrça escòsta, l’arma de caduna entad afrontar realitats qui vòlen mei parièr a las loas valors.
Entér ad aqueras paginas, las poetessas que divenguen a l’encòp maire e protectritz de la loa tèrra, de la loa lenga ; qu’i exprimen las loas desaviadas o tendressa, l’òdi o la paur, l’esperança o la loa preocupacion per l’anar deu monde. Cada escrivana qu’a sabut auherir la quintesséncia de la soa pensada e sustot, ua navèra vision de l’umanitat. De filosofia au temps qui passa, la sason literària, ongan e tà las annadas tà vénguer, e serà segurament femenina ! Bona lectura !
