Florian Vernet tòrna prene la matèria del conte tradicional per ne far quicòm de nòu. Totes los motius del conte, totes los personatges, totes los modèls esprovats, Vernet los coneis, los combina, los tòrç, los reutiliza de son biais. Apond a sa creacion la poncha necessària de segond gras, d’umor, d’anacronisme esquèr per una capitada bèla. Dins aquestes contes « faches a la man », plens de vida e de vam, l’occitan es encara e totjorn la lenga que sas paraulas dobrisson la pòrta dels pantaisses d’enfants.