Al caireforc dels endemans — que per sempre demoraràn de sòmnis, al grat d’un Tot-possible etèrnament a mand de nàisser, mas que jamai non veirem advenir — e dels ièrs — que nos son ja definitivament perduts al tomple del passat Tot-poderós, insasible e estèrle —, lo Trobar s’es pausat per tastar la mesura de nòstras finituds e de l’incertitud consubstanciala del quite fait de respirar, de devenir dins aquel mond.

Tròp tard per levar las consciéncias !
Las ombras reptan per la posca,
sempre a córrer, sempre a obrar
pel benestar d’un ponherat,
en esperant préner sa plaça.
Tròp tard per enardir los còrs !

E la nuèit ganha la grand plaça.
Non ès mai aquí. Solitud.
d’aquel pòble adormit
qu’ara se daissa entòrcer.

Per s’envolar, nud per las auras,
coma se’n torna estiu entre matas de pluèja,
puèi s’oblidar, bleuge senhal, a clòt d’ensenhas,
en cants d’astres, es plan tròp lèu.