Lo manètge de Pichòt Pèire
« Èra nascut tot malfotut, desbigossat, tot torçut […]. Èra nascut “pas finit” coma disiá el ».
Aquí la vida que te nos jòga un missant torn, e aquò pòt pas anar sens lo seu cortègi de trufariás – sagetas onchadas de poison que las fan plòure lo mond quand se sentisson amenaçats per la diferéncia. Fòrabandit del jòc social, Pichòt Pèire (Pierre Avezard) se traparà demest las vacas e ne farà lo gardian.
Es alara que, embelinat per la sinfonia verdejanta que los prats ne son la particion, començarà de se jogar una polida musica de l’endedins. El la vòl far ausir, cossí que siá ; la farà ausir tot bricolejant, tot fargant d’objèctes pichons de metal, e maneja que manejaràs, d’aquò ne farà una vida – la seuna. D’una carcassa d’avion de guèrra espelirà un manètge bèl, un miracle vertadièr de rifa e de rafa que jamai, jamai (vos disi !) n’avètz pas vist un coma aqueste.
A pas pogut jogar amb los autres enfants, Pichòt Pèire ; tresmudèt l’empacha en una maquina de divertiment gigantassa. Non trantalhèt pas de compartir lo seu plaser, que pendent d’annadas, aculhiguèt milierats d’enfants e lors parents, los uns meravilhats, los autres remiratius. E aquò foguèt la siá jòia.
« Dins los rires dels mainadets, ausissi lo rire d’un innocent, lo rire franc de Pichòt Pèire. E dins lo tica-taca de las polelhas, ausissi bategar lo còr, lo còr de Pichòt Pèire… »
Polit conte ? Non pas, qu’existís a de bon lo manètge, e que lo podètz veire a La Fabuloserie, dins lo departament d’Yonne.
Aquò s’inventa pas !
