Un passat ben present
Aquò se sap, lo temps dels uns es pas lo temps dels autres. Se poiriá pensar que l’escala del temps es un quicòm d’objectiu : d’intervals regulars, una marca per annada, una mai bèla per sègle, e zo ! avèm tote·a·s la meteissa mesura del temps ! Basta de costejar d’enfants o de joves per se mainar d’una autra realitat ! Es pas Dòna Laregenta que dirà lo contrari.
Un jorn aviá portada a l’escòla sa maquina de cordurar, segurament qu’èra temps de fargar qualques costums per una fèsta o un espectacle. La maquina, la teniá de sa maire que l’aviá aguda pel certificat d’estudis… Ba ! Vertat qu’aviá balhat la barra per se far tustar.
Poma :
– Es de l’epòca ? (Cal saupre que per un enfant “de l’epòca” apèla pas de precisions : es dins lo passat ben passat !)
Clar :
– Cossí fonciona ? Al gas ?
L’istòria ditz pas se Dòna Laregenta lor cordurèt los pòts, fagam l’escomesa que demorèt professionala (coma una canilhaNDLR : lo·a legeire·a atentiu·va aurà plan segur notat la referéncia a la cronica passada de Corinne Lhéritier, Quina profession ! in Lo Diari n°67 !)
Qualques temps puèi, Poma, Clar, Nicolet e Lina, la còla 4, an d’escriure un article per la partida « actualitat » del jornal de classa. Concertacion, soscadissas, tractacions… la discutida es regda. E vaquí qu’en passant al ras de la taula, Dòna Laregenta ausís :
Poma :
– A, òc ! Vertat ! La Preïstòria es l’actualitat !
Aquela empega ! Dòna Laregenta demanda lo lum.
Poma :
– En Istòria, amb Dòna Daupassat, en d’aquesta passa trabalham sus la preïstòria, adonc, per nòstra classa, la Preïstòria es l’actualitat !
