Las bèstias fantasticas “son pas pensadas coma separadas en ben o mau, son pas simplistas coma aquò, son totjorn de simbòls mai complicats”, çò ditz.

Fa gaireben 20 ans, Henri Maquet rescontrèt sa primièra creatura fantastica, La Bèstia dau Vacarés, del nom d’aquel estanh en plen mitan de Camarga frequentat per una bèstia fantastica mièg boc, mièg òme que parla e que ven anonciar au gardian la fin d’una Provença mitica pantaisada. “Un grand conte literari dau poèta-manadier Jóusè d’Arbaud”. Dins l’encastre de sa mestresa de musicologia, Henri Maquet aviá trobat lo biais de lo metre en musica. Puèi, se los projèctes e las aventuras professionalas s’encadenèron, lo gost per la mitologia locala es demorat. Recentament, a l’escasença d’un trabalh a l’entorn de la legenda del “Trau di Fado” (Balma espectaculara dels Bauç de Provença, teatre de maitas legendas) e de la terribla Tarasca (que donarà Vai Passeron, lo tròç que dubrís lo disc), se decidiguèt a tornar sortir dels tiradors un paqueton d’istòrias fantasticas recampadas d’aicí d’ailà per ne far una creacion originala, una mesa en musica de tèxtes ancians, d’adaptacions e d’escrituras personalas. “Aqueleis istòrias son totjorn en liame ambe lei gents d’onte veni ieu, e avèm aquí l’ocasion de se retrobar a l’entorn de sei versions musicalizadas” nos diguèt l’artista plen d’estrambòrd, a tres jorns del seu retorn sus l’empont.

Del temps del confinhament, Henri Maquet, solet a l’ostal, s’escapèt un brieu de la realitat dins un viatge a travèrs un país arlatenc mitologic, donèt de relèu e de movement a de legendas, a de bèstias fantasticas e personatges mitics que pòblan las planas de Camarga, l’estepa de la Crau e las Alpilhas dempuèi de millenaris. Aviá “l’enveja de far quauquarren d’epic per portar lei gents dins l’istòria, de metre de cinematografic, de visuau”.

Se faguèt l’escomesa de fargar un disc “Fai-Lou-Tiéu” (Diriam Do It Yourself en bon francés) ; aital, armat de sa colleccion meravilhosa d’instruments, de sas boclas elèctro e d’un simple enregistraire Zoom, capitèt de sortir un album mai que polit.

Legendari tòrna metre una dòsi de sòmi e de poesia dins lo paisatge actual. Henri Maquet canta e conta aquí de ligams fòrts, essencials, e benlèu de pas pèrdre, entre l’òme e son environament. Se vòl pasmens passaire de la memòria, non pas salvador, que « son de causas en accion dins l’imaginari popular, son talament fòrtas que pòdon pas desaparéisser ».

Per aprofechar plenament de l’experiéncia Legendari, es de bon notar que lo libreton qu’acompanha lo disc es indispensable, s’i retròban de tèxtes e d’illustracions remirables, sortits de l’òbra d’Augustin Gonfond, « un calligrafe virtuós », e de la Bíblia de Montmajor (Bíblia sacrada de la fin del sègle XIII, dicha vulgata, tradusida en latin, segurament facha a París mas ligada al país d’Arles, e famosa mai que mai per sas enluminaduras excepcionalas).

Manca pas ara que d’anar fintar l’agenda dau Diari per retrobar Legendari en concèrt !