Georges Brassens en escart e talvèra
Que m’ei demandat de parlar de Brassens sense parlar ni de son òbra ni de sa vida. Que sobra alavetz ?
No vos parlarè doncas pas deth Auvernhat que fuc era prumèra escotada, on trobam dejà tot sancèr eth Tonton Georges, aimat deths umbles e que les aima, simplament e pregondament. No vos parlarè cap tanpòc deth ciutadan de Sèta, enà riscar pas d’au confóner dab “eths imbeciles urosi que son nascuts en quauque lòc”, ja n’aime que “mon cheval, ma Provence et moi”. N’avem cap riscat d’encontr’au en ua amassada occitanista, ne u’auta “-ista” que sia, pr’amor deth çò qu’èm “quand òm ei mes de quate”…. E qu’esvitarè de bremba’m que tot joés fu un moment prèst a “mourir pour des idées”… e n’aimè pas tant qu’aquò eras paraulas d’aquera cançon, que uei enteni autrament. Quan m’arribèc de troba’m luenh deth país, que’m recitava eth poèma de du Bellay Heureux qui comme Ulysse, e guèita que Brassens ac cantava !
Que’n trobam causas “entorn de Brassens”, en prumèr eth antimilitarisme que nos animèc quan eth celebrava a sa faiçon “era guerra que preferava, era de 14-18”, Quan carrèrapassèrem tant e tant contra guèrras mes absurdas eras uas qu’eras autas, Tonton Georges tot absent que fuguèssa qu’èra benlèu eth mes present, autant coma Boris Vian o Francis Lemarque. Quan ath Servici militar m’adobè per, en 27 meses, no james marchar ath pàs, que m’acompanhèren aires d’aqueri refractaris.
D’amor e dera Femna be furem occupats, e Brassens ath costat d’unsquatis autes bé responèc ara definicion qu’un escrivan a balhada dera poesia : “les poètes nous aident à aimer, c’est le plus bel emploi de leur vanité délicieuse” (Anatole France). Quan enteni Les passantes, Baudelaire que vié tanben coma s’avia inspirat aqueth imne aras femnas entrevistas, tant ei esmaventa era interpretacion per noste Georges de paraulas d’un Antoine Paul james coneishut… E s’avem james podut sietar-nos sus “bancs publics” sense pensar a ua guitarra e ua votz qu’auràn marcat mes qu’ua epòca ? Dejà que podem somiar d’un Parapluja cornèr de Paradís, o d’un “rendez-vous avec vous”…
Mes qu’avem prometut de no parlar ni dera òbra ni dera vida deth encantaire ! De jo que parli, Brassens n’a pas besonh de jo, dera emocion que cada còp nos balha que parli, d’ua faiçon tanben d’acuélher dias e nets sense arregetar arren.
Era Camarda tanplan, quan la senteishi rodar, be’m pòt ajudar un pecic aquera manièra de fèr-li un pam de nas, e b’avem mes que james besonh de Georges Brassens.
